Όλα τα ήξερε πάνω στην Παιδαγωγική η νέα συνάδελφος!

 Tης Κατερίνας Περρή*

Νηπιαγωγός “ξετελεμένη”! Το  «πρεπό »όμως και της τάξης ήτανε να το πει και η παλιά νηπιαγωγός, η έμπειρη, που τριάντα χρόνια τώρα βρισκόταν σε αυτό το σχολειό.

Τα σχολικά έτη όμως περνούσαν και η κ.Ελπίδα δεν έλεγε να ανοίξει το στόμα της για εκείνη την  πολυπόθητη κουβέντα, να ακούσει δηλαδή να την ονομάσει …καλή νηπιαγωγό.

Χίλιες δυο ιδέες περνούσαν από το μυαλό της. Λες να ήταν η μικρή σιδερένια τάξη που δεν της άφηνε περιθώριο να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην διδασκαλία; Μήπως τα ποτισμένα με υγρασία ταμπλό από φελιζόλ που κάθε χρόνο προσπαθούσε να καλύψει με λινάτσες πολύχρωμες και μπιχλιμπίδια; Μήπως τα φθαρμένα πορτοκαλί καρεκλάκια που συχνά μαστόρευε με ξυλόκολλα ή τα καλώδια και οι μπαλαντέζες που σαν φιδάκια σου έβαζαν τρικλοποδιές μιας και ο ηλεκτρικός πίνακας σπίθιζε κάθε μήνα σχεδόν;

Πολλές φορές τα απομεσήμερα, στην ώρα της χαλάρωσης έκανε έλεγχο στις γνώσεις της πάνω στη δουλειά και δεν έβρισκε να κουτσαίνει σε τίποτα. Τότε μια πικρία ένοιωθε για τη συνάδελφο νηπιαγωγό που δεν έβλεπε ή  δεν ήθελε να δει πως ήταν κι αυτή νηπιαγωγός άξια.

Ένα πρωί πήρε την απόφαση να της μιλήσει. Κι ενώ τα είχε βάλει όλα σε τάξη αποβραδίς  για το τι θα έλεγε, πως θα αρχινούσε και πως θα ξετέλευε, καθώς κινούσε να ανοίξει το στόμα της, ένας κόμπος στο λαιμό την σταματούσε και όλη η κίνηση της κατέληγε σε ξερόβηχα! Την αγαπούσε, την εκτιμούσε και την θαύμαζε την κ.Ελπίδα. Πάντα τέλεια, δεκτική, προσιτή και φιλική με όλους, αγαπητή από παιδιά και γονείς. Γιατρούς και δικηγόρους είχε για μαθητές της που ακόμα περνούσαν από το σχολείο να τη δουν. Αρεστή στους συναδέλφους και υπομονετική στη δουλειά της που λάτρευε.

Είχε μάθει τα πάντα από αυτήν, η νεαρή νηπιαγωγός. Τρία χρόνια τώρα την παρατηρούσε και σχεδόν την αντέγραφε. Τον τρόπο που μιλούσε, πως κινιόταν , πως συμπεριφερόταν στα παιδιά. Και τότε σκέφτηκε πως μάλλον φταίει το κτίριο, αυτό το άψυχο, στενό και απαίσιο μεταλλικό κουτί  που κάποιοι τολμούσαν να αποκαλούν … « νηπιαγωγείο». Σε κάποιον άλλον χώρο, με σωστές υποδομές, φρεσκοβαμμένους, καθαρούς τοίχους, καλή μόνωση, σωστή θέρμανση και τέλος πάντων πιο ανθρώπινες συνθήκες για πεντάχρονα παιδιά… ε… εκεί θα φαινόταν και η δική της αξία!

Θα μπορούσε να ξεδιπλώσει τις παιδαγωγικές της δεξιότητες και να αποδείξει στην κ.Ελπίδα πόσο καλή και ικανή ήταν και αυτή. Αποφάσισε λοιπόν την επόμενη χρονιά να πάρει μετάθεση στο όμορο νηπιαγωγείο που μόλις χτίστηκε, θαύμα οφθαλμών, τεχνολογίας και αρχιτεκτονικής. Αίθουσες διδασκαλίας, χώροι χαλάρωσης, τραπεζαρία και κουζίνα , θέρμανση, ψύξη στο φουλ, τουαλέτες και μπάνια, γραφείο προϊσταμένης, γραφείο διδακτικού προσωπικού, αυλή στρωμένη με πανάκριβο αντιολισθητικό υλικό. Μέχρι και  βιοκλιματική οροφή είχε! Ένα θαύμα αληθινό για το κέντρο της πόλης και τους στενούς πεζόδρομους με τα πνιγηρά τριγύρω κτίρια.

Το έκανε λοιπόν! Πήρε μετάθεση και το τέλος της χρονιάς έκανε και τον απολογισμό της στην καινούργια της θέση.

Τα παιδιά δεν ήταν τόσο γελαστά όσο αυτά της κ. Ελπίδας, όταν έφτιαχναν τούρτες από λάσπη και πετραδάκια στη χωμάτινη αυλή του σιδερένιου σχολείου. Οι πανύψηλοι λευκοί τοίχοι γύρω γύρω δεν μυρίζουν όπως η θαλασσινή αύρα κάθε πρωί από το αεράκι του λιμανιού, ούτε είχαν αλάτι τα τζάμια που έδινε αφορμή για γκριμάτσες στα μουτράκια των παιδιών όταν τα έγλυφαν με τα δακτυλάκια τους.

Εντάξει… δεν είχε δέντρα η αυλή να σκαρφαλώνουν, να αγκαλιάζουν, να αφουγκράζονται τα παιδιά τους κορμούς τους. Ούτε πευκοβελόνες για να φτιάχνουν βραχιόλια, όμως η αίθουσα της διδασκαλίας της,  ήταν εφάμιλλη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Μπορεί να μην υπήρχε σπιθαμή από χώμα για να φυτρώσουν τα κουκούτσια από το καρπούζι που έφτυναν τα μικρά στη γιορτή του Ιούνη, όμως η απρόσιτη και απαγορευμένη προς είσοδο βιοκλιματική στέγη είχε ποικιλία τροπικών φυτών, ορατή ακόμη και από αεροπλάνο.

Απογοητεύτηκε…

Τόσες υπέροχες, άψογες, ευάερες και ευήλιες γωνιές δραστηριοτήτων και ..τόση ψυχρότητα στα πρόσωπα των παιδιών και των γονιών την τελευταία ημέρα της αποχαιρετιστήριας γιορτής! Πολλά τα δώρα, υπέροχα τα εγκαίνια με παρόντες όλους τους « έχοντες» και «κατέχοντες » της πόλης, μα καμιά ζεστασιά, μια αληθινή αγκαλιά, ένα δάκρυ συγκίνησης, μια μικρή  ανθρώπινη επαφή.

Την άλλη μέρα, στις 16 του Ιούνη, κάλεσε την κ. Ελπίδα να περάσει για ένα καφέ στο καινούργιο της σχολείο, στο …παλάτι της! Κι όμως ήταν απογοητευμένη και τότε η κ. Ελπίδα τη ρώτησε αν τα είχε κάνει όλα όπως της είχε πει, όπως τα έβλεπε στο παλιό τους νηπιαγωγείο. Εκείνη απαντούσε καταφατικά. Τότε γυρίζει και της λέει:

«- Πάμε να δω λοιπόν, που δουλεύεις και θα σου πω τη γνώμη μου…»

Η νέα νηπιαγωγός την ξενάγησε, ώρες ολόκληρες της έδειχνε το χώρο του σχολείου, τις υπέροχες κουρτίνες, τα μοσχομυρισμένα και γυαλιστερά τραπεζοκαθίσματα, τις ανέσεις …τα πάντα! Η κ. Ελπίδα κοντοστάθηκε…

-Αχ κορίτσι μου καλό, της είπε, σ όλα τούτα τα πράγματα λείπει κάτι…  Δεν τους έκανες …χου!

-          Τι δεν έκανα; Τι  …χου, κ. Ελπίδα;

-          Να … έτσι…

Πήρε μια βαθιά ανάσα, μισάνοιξε τα χείλη της, έβγαλε μετά τον αέρα από το στόμα της ώστε να κάνει εκείνο το θόρυβο του ….χου!

-Δηλαδή να φυσώ; Είπε η νεαρή κοπέλα

- Δηλαδή, κορίτσι μου, να δίνεις την ψυχή σου. Χωρίς αυτήν πως θα αποκτήσουν ζωντάνια όλα; Πως θα αρχίσουν όλα να σου χαμογελούν; Πως θα αποκτήσουν τη δική τους ψύχη; Μπορούν μαθές μοναχά τους; Δεν μπορούν!

*Η Κατερίνα Περρή είναι νηπιαγωγός στο 10^ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου 

(http://10onipiagogioher.blogspot.gr/ )

Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από το διήγημα « Το Χου» του Στέλιου Κωστή Σπυριδάκη

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 17 Σεπτεμβρίου 2015 στον παρακάτω σύνδεσμο:http://www.cretalive.gr/opinions

Διδάσκουν σε κοντέινερ…σαν σε παραμύθι!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Διδάσκουν σε κοντέινερ…σαν σε παραμύθι

http://share-news.gr 

Το 10^ο νηπιαγωγείο Ηρακλείου στην οδό Επιμενίδου 21 με θέα τη θάλασσα, στεγάζεται σε ένα μικρό λυόμενο χώρο και ένα κοντέινερ περίπου 20 χρόνων… Ήταν λίγο πριν τις 10 το πρωί, όταν η κ. Μαρίνα Παπαστεφανάκη διευθύντρια του 10^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου μας υποδέχτηκε. Αφορμή της επίσκεψης μας θα μπορούσε να ήταν οι παλαιές, εγκαταστάσεις του νηπιαγωγείου αλλά δεν ήταν. Αιτία στάθηκε η αξιοπρόσεχτη πρωτοβουλία γι’ άλλη μια χρονιά της Ελένη Μπετεινάκη, Κατερίνα Περριάκη Φρόσω Παπαδομιχελάκη και των λοιπών νηπιαγωγών, για τη δημιουργία μιας σπουδαίας βιβλιοθήκης που θα έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί και ως δανειστική και γι’ άλλα νηπιαγωγεία!

10ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΥΧΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΛΛΕΡΓΩΝ

Σε αυτό το σημείο οφείλουμε να υπογραμμίσουμε δύο πολύ σημαντικά πράγματα που μας έκαναν εντύπωση. Καταρχήν, η θετική ενέργεια και το χαμόγελο των ανθρώπων που επιτελούν το λειτούργημα του παιδαγωγού/νηπιαγωγού υπό αντίξοες συνθήκες και εγκαταστάσεις. Παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, το μεράκι και οι δραστηριότητες των παιδαγωγών έχουν μεταμορφώσει τον αφιλόξενο χώρο του container σ’ ένα πολύχρωμο κόσμο παραμυθιών και παραστάσεων, γεμάτος παιχνίδια, παιδικές δημιουργίες και ιστορίες παραμυθιών.




Δεύτερον, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν, διδάσκουν και επικοινωνούν με τα παιδιά! Οι αφανείς ήρωες του 10^ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου δεν μεταμορφώνουν μόνο το χώρο τους αλλά και τη πρώτη σχολική επαφή των μικρών παιδιών, συμμετέχοντας σ’ ένα παιχνίδι ρόλων που εξάπτει τη φαντασία τους. Μέσα σε παιχνιδιάρικο πνεύμα τα νήπια κάθε χρονιά αποφασίζουν σε ποιο παραμύθι θέλουν να πρωταγωνιστήσουν και οι νηπιαγωγοί το διοργανώνουν! Έτσι, καταφέρνουν να διδάξουν στους μικρούς πρωταγωνιστές το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας και να διευρύνουν τη φαντασία τους παίζοντας, τραγουδώντας, και χορεύοντας.
Το 10^ο νηπιαγωγείο Ηρακλείου, χρειάζεται τη συνδρομή όλων των Ηρακλειωτών,  για να ολοκληρωθεί η βιβλιοθήκη και ν’ αποκτήσει ακόμα περισσότερες ιστορίες ώστε τα παιδιά να πρωταγωνιστήσουν. Η βιβλιοθήκη, όπως προαναφέραμε στην αρχή θα βοηθήσει και τα υπόλοιπα νηπιαγωγεία ως δανειστική. Η διεύθυνση του νηπιαγωγείου δέχεται παιδικά βιβλία και παραμύθια.

10ο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ Η ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!

Για τη συνδρομή σας: 
Προισταμένη του 10ου Νηπιαγωγείου Ηρακλέιου: Μαρίνα Παπαστεφανάκη.
Νηπιαγωγοί:Ελένη Μπετεινάκη, Κατερίνα Περριάκη Φρόσω Παπαδομιχελάκη
Διεύθυνση: Επιμενίδου 21
Tηλέφωνο: 2810222334
Ώρες: 8.30-10.30
Γ.Κ.

Προσοχή …Προσοχή… Έκτακτη είδηση!

Ύστερα από  σκέψεις πολλές  και δουλειά αρκετή, επιτέλους καταφέραμε και φτιάξαμε την μια αίθουσα  από τα συμπαθέστατα κοντέινερ που στεγάζεται τα τελευταία  20 χρόνια, περίπου, το νηπιαγωγείο μας, σε χώρο βιβλιοθήκης. Βιβλιοθήκης που χρειάζεται να έχει βιβλία για να λειτουργήσει! 

Είπαμε λοιπόν να σας το πούμε, σε σας και τους φίλους σας, όλο και κάποια παιδικά βιβλία θα έχετε σπίτι σας, στο πατάρι, στην αποθήκη που …δεν χρειάζεστε.

 

Για  μας είναι θησαυρός, που θα πλουτίσει ακόμα περισσότερο την  φαντασία, τη δημιουργικότητα και την καθημερινότητα μας. 

Σκεφτείτε  το και πείτε μας αν θέλετε να γεμίσετε εμάς με ακόμα μεγαλύτερα χαμόγελα και τα ράφια της βιβλιοθήκης μας με ότι  εσείς νομίζετε!

10^ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου, Επιμενίδου 21, 71202

(nipiagogio10@gmail.cοm , για περισσότερες πληροφορίες)

Διαδώστε το…παντού!

Δημοσιεύτηκε :   

 http://www.cretalive.gr

http://www.patris.gr 

http://www.candianews.gr

http://www.crete-news.gr 

http://www.kritipoliskaihoria.gr 

«Η ιστορία ενός πρόσφυγα…»

Mε αφορμή ένα βιβλίο… 

Και τούτη η μέρα άρχισε με καλημέρες… καλημέρες σε διάφορες γλώσσες. Μια  καλημέρα δυνατή, σιγανή, χαμογελαστή, παιχνιδιάρικη, λυπημένη και ανοιξιάτικη!

Κι ύστερα είπαμε καλημέρα στη γλώσσα της Νικολέτας, της Υακίνθης, του Αλέξανδρου, στα ρώσικα, στα αγγλικά, στα αλβανικά, στα γαλλικά, τα γερμανικά, τα βουλγάρικα ,τα τούρκικα και τα αραβικά!

Κι είδαμε ένα μικρό animation video με εικόνες από χώρες διαφορετικές, φτωχότερες από την δική μας. Τα παιδιά εκεί  δεν είχαν τα δικά μας παιχνίδια,  τα δικά μας σχολεία, την δική μας αυλή.

Άραγε, αναρωτηθήκαμε, σε όλες τις χώρες του κόσμου τα παιδιά πάνε διακοπές;

Έχουν ζεστό φαγητό κάθε μέρα; Έχουν ρούχα καθαρά; Έχουν νερό; Έχουν φαγητό; Έχουν σχολεία;

Νηπ : Έχετε ακούσει ποτέ τη λέξη « πρόσφυγας»; Ποιο  είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό ακούγοντας την;

Νήπια : Προσοχή, πρόσωπο, πρόσεχε, σου προσφέρω κάτι ….και ένα κοριτσάκι είπε…:

Όταν φεύγω από τη χώρα μου γιατί γίνεται πόλεμος … Κάτι ήξερε, κάτι είχε ακούσει, παραπάνω!

Κι ύστερα είδαμε το  βίντεο της Shahad  και η συζήτηση προχώρησε παραπέρα… Μια σειρά από φωτογραφίες δόθηκαν στα παιδιά και από χέρι σε χέρι τις είδαν όλες. Κι άνοιξαν τα μάτια τους διάπλατα, κι αναρωτήθηκαν, κι ένα σωρό απορίες και ερωτήματα δημιουργήθηκαν. Κι ένα άλλο κορίτσι έκανε τα χέρια του σαν να προσεύχονταν να μην υπάρχουν παιδάκια, μοναχά τους, στον κόσμο. Και περιγράψαμε τα συναισθήματα..

Φόβος, λύπη, στεναχώρια, πείνα, δίψα, ασχήμια!

Κι είδαμε στο χάρτη την Μεσόγειο θάλασσα  και την Συρία και ένα σωρό άλλες χώρεςκαι είπαμε πως ο πόλεμος είναι λίγο …μακριά!

Κι ύστερα ξεκίνησε η ιστορία του Χάρη και του Φάρι…ένα παραμύθι που ίσως και να είναι αληθινό, για δυο παιδιά που ενώνονται με τα δεσμά της φιλίας, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης . Το ένα ζει στην Ελλάδα… το άλλο είναι πρόσφυγας από τη Συρία …

«…Ήταν μια φορά κι έναν καιρό… ή καλύτερα στις μέρες μας… ένα μικρό αγόρι που κάθε μέρα κάνει την ίδια διαδρομή για το σχολειό του, από την άκρη του χωριού, την κεντρική πλατεία και την γέφυρα. Εκεί κάτω από τη γέφυρα μέρες τώρα υπάρχει ένα μικρό γκρι κουβάρι από ρούχα, που το συναντά κάθε πρωί. Ώσπου μια μέρα αυτό το κουβάρι κουνήθηκε και ήταν …ένα παιδί. Ένα μικρό φοβισμένο, κουρασμένο, αδύνατο, εξασθενημένο, βρώμικο παιδί. Ένα παιδί σαν όλα τα παιδιά του κόσμου μόνο που τούτο ήταν  λίγο διαφορετικό και δεν έφταιγε  που δεν μιλούσε, ήταν  που είχε εκείνα τα τεράστια μαύρα μάτια και τα μικρά χέρια που έψαχναν  ψίχουλα στο χώμα …

Ο Χάρης, το περιποιήθηκε όσο  μπορούσε, του έφερε  φαγητό, κουβέρτα, μπισκότα κι εκείνο χαμογέλασε για πρώτη φορά…

Είναι ο Χάρης κι εκείνο το παιδί είναι ο Φάρις και μια φιλία έτσι όπως κτίζουν μόνο τα μικρά παιδιά ξεκινάει… χωρίς λόγια, μόνο με τα μάτια, την καρδιά  και το παιχνίδι. Ο Χάρης θέλει να το βοηθήσει, ο μπαμπάς του στην αρχή αρνείται, δεν θέλει μπλεξίματα, η μαμά συγκινείται… και τότε η τύχη του μικρού Φάρι αλλάζει ! Θα βοηθήσει πολύ  κι ο δάσκαλος του Χάρη, ο κυρ Αριστείδης που μιλάει αραβικά, αφού ο Φάρις είναι πρόσφυγας από την Συρία, που αναγκάστηκε να φύγει από την χώρα του γιατί είχε πόλεμο. Έχασε τους γονείς του και τα αδέλφια του έγιναν στρατιώτες με το ζόρι… Κι ο κυρ Αριστείδης θα τον βοηθήσει να πάρει …άσυλο!

Κι η τάξη γεμίζει παιδικές φωνές, και γέλια και καλημέρες  από γλώσσες που μιλιούνται σε διάφορα μέρη του κόσμου και παιχνίδια που παίζονται από όλους κι ας μην τα γνώριζαν πριν. Όπως εκείνο της γιορτής των Χρωμάτων που καλωσορίζει την Άνοιξη …»

Κι ύστερα αφού γελάσαμε κι εμείς πολύ δώσαμε ονόματα στις εικόνες που είδαμε και βγήκαμε έξω στην αυλή και ζωγραφίσαμε όλα εκείνα  τα παιδιά που είναι πρόσφυγες και τους γονείς τους και τα συναισθήματα μας  κι ευχηθήκαμε  να μπορούν όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι χαρούμενα, να έχουν φαγητό και νερό και σχολεία, και σπίτια και τον μπαμπά και την μαμά τους και …μια πατρίδα!

Κι επειδή οι εικόνες με τους τίτλους μιλάνε από μόνες τους δείτε τι είπαν τα παιδιά για κάθε μία από αυτές !

Κι όλα αυτά έγιναν με αφορμή ένα βιβλίο… της Γιώτας Αλεξάνδρου «Χάρις και Φάρις»εκδ. Βιβλιόφωνο και περιμένουμε το Σάββατο  25 Απριλίου 2015, που θα είναι εδώ στο Ηράκλειο στα « Παραμύθια του Σαββάτου », να μας παίξει την ιστορία της με τις κούκλες της, να τραγουδήσουμε και να μάθουμε για τους πρόσφυγες με  δραστηριότητες βασισμένες σε υλικό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, στα πλαίσια της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης.

10o Νηπιαγωγείο Ηρακλείου, Τετάρτη 22 Απριλίου 2015!

Νηπιαγωγείο Ηρακλείου, Τετάρτη 22 Απριλίου 2015!