Ετικέτες

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

΄Ενας πίνακας του Wassily Kandisky...μια δική μας ιστορία!

Και έγινε η τάξη μας μια αίθουσα πινακοθήκης με τους πιο παραξενους πίνακες που είχαμε δει μέχρι εκείνη την ημέρα. Σεπτέμβρης ήταν, λίγες οι γνώσεις, οι γνωριμίες και  οι...λέξεις μας.
Κι αφού ακούσαμε πολύ μουσική και αφήσαμε την φαντασία μας  να ταξιδέψει στις πιο παράξενες χώρες σκεφτήκαμε και γράψαμε χίλιες δυο ιστορίες με αφορμή έναν και μόνο πίνακα του Wassily Kandisky...έτσι γιατί τα μάτια  των παιδιών όλα τα βλέπουν διαφορετικά. Ετούτη τη μαγεία την μοιραστήκαμε με τους γονείς και δείτε το αποτέλεσμα!

Weiches Hart by Wassily Kandinsky
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πόλη που κινδύνευε και την έλεγαν Ελλάδα.Και πήγε ένα καράβι να την σώσει.Ένας μεγάλος καρχαρίας εμπόδιζε το καράβι να μην σώσει τούτη τη γη.Ο Ουρανός έπεφτε σιγά σιγά και το καράβι δεν μπορούσε να τη σώσει από τον μεγάλο και τρανό καρχαρία.Μετά ένα κομμάτι τ΄ουρανού άρχισε να κόβεται.Το νερό άρχισε να κλαίει για τη γη που είχε αρχίσει να ραγίζει, αλλά μετά κάποια βέλη σκότωσαν τον καρχαρία και το καράβι μπορούσε να τη σώσει.Το νερό ήταν πια ευχαριστημένο. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...Α! και ο καρχαρίας έγινε βραδυνό φαγητό .... ( Κ.Α )

Βλέπω έναν καρχαρία που πάει να φάει ένα δελφίνι και μετά ένα ψαράκι και υπάρχει κι ένας ήλιος έξω από το νερό.Μετά ο καρχαρίας παέι μέσα από ένα τούνελ τα καρχαριάκια του που έχουν μεγαλώσει...(Μ.Π)

Mια φορά κι ένα καιρό στον κήπο ενός σπιτιού έπαιζαν τρία παιδιά πάνω στο τραμπολίνο τους.Μια στιγμή εμφανίστηκε ο Μινώταυρος και τα έφαγε. Τον πήρε ο ύπνος και τον πλησίασε ο Θησέας, τον τράβηξε από τα κέρατα και τον πήγε στο κτήμα του. Εκεί του έδωσε ένα πικρό φάρμακο που έμοιαζε με σούπα για να βγάλει τα παιδιά από την κοιλιά του. Τα παιδιά βγήκαν από την κοιλιά και συνέχισαν να παίζουν χαρούμενα και ο Μινώταυρος έφυγε μακρυά φοβισμένος.Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! (X. Μ.)

Μια φορά κι ένα καιρό, ένα χάρτινο καραβάκι είχε ξεχαστεί στην αμμουδιά από παιδιά που το έφτιαξαν για παιχνίδι τους.Έβλεπε στη θάλασσα τα αληθινά καραβάκια να ταξιδέυουν και με παράπονο ζητούσε βοήθεια να μπορέσει και αυτό να βρεθεί μαζί τους. Μια μέρα ένα δυνατό κύμα έφτασε το μικρό χάρτινο καραβάκι στην ακτή, το παρέσυρε μαζί του και να που ξαφνικά βρέθηκε κι αυτό να ταξιδεύει με τα μικρά ξύλινα καραβάκια. Αισθανόταν όμορφα, πολύ δυνατό και πολύ χαρούμενο που η επιθυμία του είχε πραγματοποιηθεί.

Ήταν ένα ψαράκι σε μια θάλασσα που δεν μπορούσε να κολυμπήσει και όλα τα ψαράκια την κορόϊδευαν.Μετά πήγε στο σπιτάκι του και  πήγε μεσημέρι να ξαπλώσει.Όταν έγινε πρωί και ξημέρωσε, πήρε το σωσίβιό του να κολυμπήσει και μετά όλα τα ψαράκια το ζήλευαν που κολυμπούσε πιο καλά απ΄όλους.Μετά κάνανε όλοι μαζί ένα πάρτυ και όταν τελείωσε πήγαν σπίτι τους και το ψαράκι κοιμήθηκε.Την άλλη μέρα κολύμπησαν όλοι μαζί με τα σωσίβιά τους και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Το στρογγυλό σχήμα είναι η γη, τα παλιά τα χρόνια.Το γαλάζιο φόντο συμβολίζει τη θάλασσα. Τα τρία τρίγωνα ( πυραμίδα) είναι ο καρχαρίας που κυνηγάει ένα μικρότερο ψάρι  για να το φάει.Αλλά αυτό έχει μαγικές ιδιότητες και μεταμορφώνεται σε καράβι που ταξιδεύει μέσα στα κύματα τη νύχτα που έχει βγει το φεγγάρι...( Μ.Τ)

Μια φορά κι έναν καιρό ήατν ένα φεγγαράκι που ήατνε στον ουρανό και βρήκε ένα αστεράκι που παίζανε όλη μέρα. Τη νύχτα το φεγγαράκι μαζί με το αστεράκι είδανε δύο παιδάκια να παίζουνε σε πάρκο και κοίταξαν στην θάλασσα και έιδνα τέσσερα ψάρια...(Π.Χ)

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια υδρόγειος που έλαμπε σαν φως αλλά δεν την πιστεύανε ότι ήταν η υδρόγειος σφαίρα γιατί έμοιαζε με καραμέλα! Όλοι την κορόϊδευαν κι εκείνη έκλαιγε.Μετά που τελείωνε τα  κλάματα έβγαινε ένα ουράνιο τόξο με γλάρους στον ουρανό και τα λουλούδια άνθιζαν κι ερχόντουσαν πεταλούδες.Ξαφνικά μια μέρα κάτι έλαμψε μπροστά της...ήταν ο Ήλιος.Κορδέλες τριγύρω τους πετούσαν, όταν ο ήλιος την πλησίασε και της ζήτησε να χορέψουν.Από τότε χορεύουν συνέχεια..(Ε.Λ)

Ένα καράβι ταξιδεύει στη χώρα του ματιού και θα σταματήσει εκεί και θα κατέβουν οι άνθρωποι να ψάξουν να βρουν μάτια λουλούδια με κόκκινο, ροζ και γαλάζιο χρώμα.Μετά θα ταξιδέψει σε άλλες πολλές χώρες και στη χώρα των φεγγαριών...

Ψαράκια και καρχζαρίες κολυμπάνε στο νερό.ένα πλοίο και μια σβούρα της θάλασσας που κάνει έτσι, γυρίζει και ένα τεράστιο υποβρύχιο το κάνει μπαμ και το βουλιάζει.Και τα γουρουνάκια βουλιάζουν και τα angry birds πάνε στον βυθό και πεθαίνουν από πείνα.Τα γουρουνάκια βρήκαν μια σβούρα και τα σηκώσανε πάνω.Κα ιπάτησαν ένα κουμπί και το πλοίο τους μεταμορφώθηκε σε υποβρύχιο. Τα angry birds σπάσανε τα υποβρύχια , σωθηκαν και κάνανε βόλτες στο βυθό και ότανβ έκλεισαν τα μάτια τους γίνανε όλα ρομπότ ( Κ.Φ.)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μάτι που έβλεπε μια όμορφη κοπέλα.Η κοπέλα κοιτούσε ψηλά και είχε τα χέρια της ανοιχτά για να  πιάσει το μωρό της.Και το μάτι την κοιτούσε .Γύρω του υπήρχαν τα πραγματά τους ...

Η σύνταξη, το σενάριο είναι όπως ακριβώς το είπαν τα παιδιά...

Κι έτσι έζησαν όλα καλά και μεις κι εσείς πιό ...σοφοί ...και καλύτερα!



Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Όταν θέλω ...όλα τα μπορώ...

Και ξεκίνησε κι η νέα σχολική χρονιά!

Κι είμαστε μόλις στην πρώτη εβδομάδα,με κέφι ξανά, με έμπνευση, με νέες ιδέες και δημιουργίες αρχίσαμε και τούτη τη χρονιά με μια φράση από την πρώτη  μέρα που ταιριάζει στην " ηλικία" και στην ιδιοσυγκρασία μας...



:Όταν θέλω ...όλα τα μπορώ!

Αφορμή ένα παραμύθι εκείνο του αλυσοδεμένου ελέφαντα, που από συνήθεια, από φόβο, από έλλειψη θάρρους δεν έφευγε ποτέ από τα δεσμά του ενώ ήταν πολύ απλό να το κάνει ...
Και αφού συζητήσαμε και παλιξαμε και φυσικά χορέψαμε σαν ελέφαντες κι άλλα ζωντανά του δάσους, της ζούγκλας αλλά και κατοικίδια ήρθε η ώρα της κουβέντας.Η συζήτηση στράφηκε γύρω από το τι θάθελα αλλά δεν μπορώ να κάνω ...


Θέλω αλλά δεν μπορώ...
Να σχεδιάσω έναν ελέφαντα
να σκαρφαλώσω στον τοίχο
να γίνω πριγκίπισσα
να φτιάχνω σπίτια
να πετώ πάνω σε μια πεταλούδα
να γίνω μάγος
να γίνω γοργόνα
να ήμουν μάγισσα
να πετάω στον ουρανό σαν νεράιδα
να γινόμουν οδηγός τραίνου
να ραβδίζω τις ελιές όπως ο μπαμπάς
να μάθω να ζωγρφαίζω ένα σκυλάκι
να ζωγραφίσω ένα άγγελο
να μπορώ να κόψω σταφύλια




 …Κάποιες νύχτες ονειρεύομαι ότι  πλησιάζω τον αλυσοδεμένο ελεφαντάκι και του λέω στο αφτί :
« Ξέρεις κάτι ; Εμείς οι δυο μοιάζουμε. Νομίζεις κι εσύ ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα επειδή μια φορά, κάποτε , προσπάθησες και δεν τα κατάφερες. Πρέπει να καταλάβεις ότι ο καιρός πέρασε και σήμερα είσαι πιο μεγάλος και πιο δυνατός από παλιά. Αν ήθελες στ αλήθεια να απελευθερωθείς , είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσες να το πετύχεις. Γιατί δεν το δοκιμάζεις;  »
Μερικές φορές ξυπνάω με τη σκέψη ότι ο ελέφαντας μου, τελικά, κάποια μέρα το επιχείρησε και κατάφερε να ξεριζώσει το ξύλο. Τότε χαμογελάω και φαντάζομαι ότι το τεράστιο ζώο συνεχίζει να ταξιδεύει με το τσίρκο επειδή χαίρεται  να βλέπει τα παιδιά να διασκεδάζουν, αλλά χωρίς αλυσίδα.
( Χόρχε Μπουκάϊ , εικονογράφηση Γκούστι, εκδ. OPERA)

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Όταν οι εκλογές γίνονται …παιχνίδι !




Εκλογές...ψήφος…κάλπη…υποψήφιοι…Δήμαρχος… Ένα σωρό καινούργιες λέξεις και …άγνωστες εντελώς !

Πλησιάζει η Κυριακή και οι γονείς καλούνται να ψηφίσουν για να βγάλουν τον Δήμαρχο της πόλης… Μα τι είναι αυτές οι εκλογές  που όλοι συζητάνε κι εμείς  δεν καταλαβαίνουμε καθόλου τι ακριβώς θα συμβεί;

Τι είναι λοιπόν οι εκλογές για ένα πεντάχρονο παιδί ; 

Είναι μια κλωστή… ή μήπως είναι ένα κτίριο; …Μπα μάθημα θα΄ναι  ή μάλλον  κάτι σαν αγορά αλλά τα λεφτά που μαζεύονται τα δίνουν στα φτωχά παιδιά …Εγώ, κυρία, νομίζω πως είναι μια δουλειά που αν είσαι καλός αυτήν σε κάνουν  Δήμαρχο διαφορετικά αλλάζεις δουλειά…
Το βρήκα, το βρήκα φώναξε ένα μικρό κοριτσάκι. Εκλογές είναι ο καιρός και μάλιστα όταν τα σύννεφα είναι έτοιμα να βάλουν τα κλάματα…
Οι δηλώσεις στην δημοσιογράφο...

Και η πιο ενημερωμένη της τάξης πήρε λόγο  και είπε : « είναι όταν κάποιοι άνθρωποι θέλουν να γίνου Δικαστές, τότε  βάζουν κάτι χαρτιά μέσα σ ε ένα κουτί και όποιος βρει τα πιο πολλά γίνεται Δήμαρχος !»

Κι η κάπλη …έχετε ακούσει ξανά αυτήν τη λέξη; Τι είναι η κάλπη

Ααα… αυτό είναι το κτίριο, σαν μεγάλο γραφείο ακούγεται,  μήπως είναι  λεωφορείο , μια βάρκα, η θάλασσα  ή το φως; Είναι όταν παίζουμε πολύ καλά με κάποιον, είναι μια τρικλοποδιά, κάποιο ζώο θα είναι ή μάλλον έτσι λένε  στα Αγγλικά η λέξη Ψηφίζω !

Και η ιδέα δεν άργησε να ΄ρθει…ο καλύτερος τρόπος να καταλάβουμε τι είναι οι εκλογές είναι  να τις κάνουμε εμείς στο σχολείο μας και να ψηφίσουμε ποιόν θέλουμε αρχηγό στην τάξη μας . Οι υποψήφιοι θα έπρεπε  να βγάλουν λόγο, να πείσουν τους ψηφοφόρους για να τους ψηφίσουν. Ετοιμάστηκαν ψηφοδέλτια, φτιάξαμε εφορευτική επιτροπή, κάλπη και αφού δήλωσαν συμμετοχή ποιοι θέλουν να διεκδικήσουν την ψήφο, βάζοντας ημίψηλο καπέλο και γραβάτα ξεκίνησαν να εκφωνούν τα δικά τους  θα…. με την βοήθεια πάντα και τις ερωτήσεις δημοσιογράφου …

Η Εφορευτική Επιτροπή...
Άλλος είπε πως θα φέρει στο σχολείο τη χαρά, άλλος μια πισίνα, άλλος πως θα γεμίσει ζωγραφιές και πίνακες όλο  το σχολείο  …και σε λίγο όλα ήταν έτοιμα !
Το ψηφοδέλτιο είχε 6 ονόματα παιδιών από το ένα τμήμα και 4 από το άλλο και έπρεπε να βάλουν 2 σταυρούς , έναν  για κάθε τμήμα.
Η διαδικασία κράτησε δύο ολόκληρες ημέρες και έγινε με τον καλύτερο τρόπο και με κάθε πιστότητα στην πραγματικότητα με μια διαφορά …Γελάσαμε πολύ, παίξαμε πολύ και φυσικά συμμετείχαμε όλοι στην καταμέτρηση των ψήφων σαν να είμαστε μεγάλοι…

Η κάλπη μας...
Απίστευτο και τελικά αληθινό ήταν οι αντιδράσεις των μικρών παιδιών όταν άρχισαν να φαίνονται ποιοι  θα κέρδιζαν στην αναμέτρηση… Φώναζαν, υποστήριζαν και σαν βγήκε το τελικό αποτέλεσμα ξέσπασαν όλοι σε παρατεταμένα χειροκροτήματα  και για τους εκλεγμένους αλλά και γι αυτούς που δεν κατάφεραν να εκλεγούν ή δεν πήραν ούτε μία ψήφο γιατί προτίμησαν να ψηφίσουν έναν φίλο τους κι όχι τον εαυτό τους !

Οι εκλογικοί κατάλογοι...
Ακολούθησαν έντονοι πανηγυρισμοί και φυσικά οι απαραίτητοι λόγοι των εκλεγμένων πια αρχηγών των Τμημάτων που όσο και να φαίνεται απίθανο συγκίνησαν  κι έφεραν σε όλους για μια ακόμα φορά εκείνη την αίσθηση πως τα παιδιά τελικά ξέρουν πολύ καλύτερα να  μιλούν από πολλούς μεγάλους… Ευχαρίστησαν …  έταξαν  σαν αληθινοί πολιτικοί και όλοι μαζί πήγαμε για …φαγητό ! 

Αν μπορούσαν όλα να γίνονται όπως  συμβαίνει στην κοινωνία των μικρών παιδιών σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν πολύ πολύ καλύτερος και τα αποτελέσματα των πράξεων μας , αμερόληπτα και απόλυτα ειλικρινά θα έφτιαχναν μια πολιτεία που θα  έμοιαζε ιδανική να ζει κανείς… να  δημιουργεί… να διδάσκει αλλά και να διδάσκεται  από μικρούς σοφούς που μπορεί να μην γνωρίζουν ακόμα το νόημα κάποιων λέξεων ξέρουν όμως να τις χρησιμοποιούν με τον καλύτερο τρόπο !

Στην διαδικασία των εκλογών   συμμετείχαν και τα δύο τμήματα του ολοήμερου σαν μια μεγάλη ομάδα, μικρών ανθρώπων !

10ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου , Μάϊος 2014... 
Καταμέτρηση Ψήφων...
Καταμέτρηση ψήφων...


Τα αποτελέσματα....

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

Και έτσι τολμήσαμε …μια μέρα να γεμίσουμε την Εφορία …με …Ευ φορία !



Αλήθεια ένας χώρος που δεν βλέπεις και πολύ χαμογελαστούς ανθρώπους πως θα ήταν αν γέμιζε με  ζωγραφιές μικρών παιδιών; Η ιδέα ήρθε μετά από μια επίσκεψη για προσωπικούς λόγους στο πιο « αδικημένο» και μη αγαπητό κτίριο – υπηρεσία στους περισσότερους από εμάς.

Και η « ιστορία », η σκέψη ήρθε την ίδια στιγμή…


Τι είναι λοιπόν η εφορία για τα μικρά παιδιά;

Είναι κάτι σαν σχολείο, σαν πάρκο, σαν μια τράπεζα, σαν ένα λεφτό, σαν μεταφορά, σαν ένα γραφείο, σαν ένα ταξί ή μάλλον λεωφορείο, σαν μουσική, σαν μια μεγάλη πόλη, σαν τον ήλιο, σαν πεταλούδα, σαν μια λεωφόρος, σαν ένας χώρος που παρκάρουν τα λεωφορεία , σαν ένα επάγγελμα που βγάζει πολλά χαρτιά και γράφεις ….
Μπα…,  είπαν κάποια άλλα παιδιά ,είναι το φορείο, είναι φωτιά, είναι πυροσβεστική, είναι μια έκρηξη , φοβάμαι είπε ένα παιδί…. και τότε ακούστηκε το πιο συναρπαστικό: 

-Κυρία, όταν τρακάρουμε έρχεται η εφορία και μας παίρνει φωτογραφίες και αν είναι κάτι σημαντικό μπορεί να μας βάλει φυλακή…
Όχι, όχι είπε ένα άλλο :…Εφορία  είναι  ένα παλιό καράβι που έχει βυθιστεί…

Κι ο φόρος τι είναι ;

Είναι ένας χώρος ή μήπως κάποιος σπόρος, ο φόρος οδηγεί τα καράβια να μην χαθούν, είναι φως, είναι ο βοριάς, έτσι λένε την εφορία στα Αγγλικά, είναι το λεωφορείο που παρκάρει στην εφορία, είναι το φεγγάρι, είναι η μεταφορά, είναι ο διευθυντής της εφορίας, είναι ένας φάρος, είναι τα ρέστα που μας δίνουν…
Αυτό είναι η φαντασία που κάνει τα πράγματα να μοιάζουν πολύ, μα πολύ συναρπαστικά. Τι να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί και πώς να καταλάβει τι σημαίνει ακριβώς αυτή η λέξη. Σίγουρα τους λες την ερμηνεία, κάποια στιγμή και στη συνέχεια τους δίνεις χρώματα και πινέλα και ότι υλικό θέλουν και η σκέψη γίνεται… ζωγραφιά…
Κι αυτές τις ζωγραφιές τις αναρτήσαμε όλοι μαζί στο κτίριο της Β΄ΔΟΥ Ηράκλειου …μια μέρα  για να  γεμίσει ο κόσμος χαμόγελα και να μην σκέφτεται την εφορία αλλά την ευφορία που τόσο απλόχερα χαρίζει ένα παιδικό σχέδιο … Και αν τύχει και βρεθείτε σε αυτό το κτίριο σίγουρα ένα χαμόγελο θα σχηματιστεί και στα δικά σας χείλη… άλλωστε αυτός ήταν ο σκοπός μας …

Κι όπως λέει πολύ σωστά η Μαρίνα …το τολμήσαμε και αυτό!

10ο Νηπιαγωγείο  Ηρακλείου, Μάιος 2014….



Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Μια ιδέα …ένα παιχνίδι…μια μέρα…




Ένας πατέρας αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους ! ( Τζωρτζ Χέμπερτ )

Μια ιδέα …ένα παιχνίδι…μια μέρα…

Η Μαρίνα είχε την ιδέα, ένα πρωί, να μιλήσουμε για τον μπαμπά μα ,να σκεφτούμε κάτι για αυτόν, να τον καλέσουμε στο σχολείο και γιατί όχι, να φτιάξουμε κάτι μαζί…
Η προετοιμασία άρχισε και ο ενθουσιασμός ήταν  μεγάλος …

Ξεκίνησαν οι συνεντεύξεις και σιγά σιγά η « γλώσσα » λύθηκε κι άρχισαν όλα τα παιδιά να μιλούν για τον δικό τους μπαμπά.
Μια σχέση δύσκολη αλλά και όμορφη ,κάποιες φορές, γιατί ο μπαμπάς έχει πάντα δουλειά ή λείπει πολύ  ή διαβάζει συνέχεια εφημερίδα ή κάθεται στον Υπολογιστή ή δεν θέλει να παίξει μαζί μου…

Αλλά όσο κι αν  μου φωνάζει όταν κάνω καμιά αταξία,  όταν λείπει η μαμά κάνουμε ένα σωρό ζαβολιές.  Γιατί με τον μπαμπά μου κάνουμε και κάποια πράγματα μαζί, γιατί όταν δεν έχει δουλειά παίζουμε την βασίλισσα και τον πρίγκιπα, γιατί ζωγραφίζουμε
μαζί τη θάλασσα και τα ψάρια, γιατί μαζί κουβεντιάζουμε για τη γη , τα ζώα ,τους ανθρώπους, γιατί μου παίζει φυσαρμόνικα τις Κυριακές και UNO και  SENGA  και καμιά φορά χαρτιά. Γιατί κάνουμε μαζί ποδήλατο και με παίρνει μαζί του στο χωριό να μαζέψουμε τις ελιές, γιατί φτιάχνουμε κάστρα και πάμε μαζί στο θέατρο ή στο σινεμά ή κόβουμε λουλούδια στην εξοχή. Γιατί με παίρνει μαζί του στο γήπεδο ή βλέπουμε μαζί ποδόσφαιρο στην τηλεόραση κι όταν κάνουμε μεγάλες βόλτες μου παίρνει παγωτό. Γιατί ξέρει και φτιάχνει κρέμα με μπισκότα που τρελαίνομαι …
Του μπαμπά μου του αρέσει πολύ το συκώτι και τα τυροπιτάκια, οι φακές και το σπανακόρυζο, τα μακαρόνια και το παγωτό…

Θα ΄θελα πολύ να πάω μαζί του ένα ταξίδι στην Αυστραλία, να παίζουμε μαζί επιτραπέζια, να χτίσω ένα σπίτι κοντά του και να μείνω για πάντα δίπλα του… και να γιατρεύουμε τα ζώα μαζί …

…Όμως δεν κάνουμε πολλά μαζί και μου λείπει…
Κάθεται συνέχεια στον Υπολογιστή και δεν μιλάει κι εγώ νοιώθω μόνος, όταν όμως είναι μαζί μου νοιώθω χαρούμενος. Κι είναι τόσο καλός που ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν με δέρνει …!

Και μετά σκεφτήκαμε πως θα τον κάνουμε ακόμα πιο χαρούμενο και του φτιάξαμε μια κάρτα με ότι αγαπάει και του αρέσει πολύ…



Κι ύστερα ήρθε επιτέλους εκείνη η μεγάλη μέρα… Γέμισε το σχολείο χαρτόκουτες, πινέλα, ψαλίδια, χαρτιά πολύχρωμα, κόλλες, ταινίες και χρώματα.

Άραγε θα ερχόταν και ο δικός μου μπαμπάς;

Και ήρθαν όλοι οι μπαμπάδες κι όσοι δεν μπόρεσαν έστειλαν τους θείους …




Και γέμισε η αυλή μας κι έγινε το πιο μεγάλο εργαστήρι με τους πιο παράξενους καλλιτέχνες , με ατ πιο δυνατά χαμόγελα, με τις πιο ευφάνταστες κατασκευές…
Δύο ολόκληρες ώρες στο σχολείο μου μαζί με τον μπαμπά μου!
Γιατί τελικά αυτή η σχέση είναι από τις πιο δυνατές, τις πιο μεγάλες και τις πιο πολύτιμες.
Γιατί και ο μπαμπάς με αγαπάει πολύ και όπως έγραψε στον τοίχο του σχολείου :

Είμαι το χαμόγελο που γεμίζει τη ζωή του !

Γιατί ο πατέρας μου, μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει κανείς... Πίστεψε σε μένα!

Η δράση έγινε την περασμένη Παρασκευή στο 10ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου και είχε σαν στόχο …Ένα μεσημέρι μόνο με τον μπαμπά μου !


 
Κι αυτό που ζήσαμε ήταν μαγικό …Και περάσαμε κι εμείς καλά ( η Μαρίνα, η Φρόσω, η Κατερίνα και η Ελένη ) και τα παιδιά και οι μπαμπάδες τους ακόμα καλύτερα …

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ το Σάββατο
 22 Μαρτίου 2014













Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Κάθε φορά ...μια ιστορία !

...Και σήμερα ήρθε στο σχολείο μας... ένα κουτί γεμάτο πολύχρωμες κάρτες, με δράκους, βασιλιάδες, πριγκίπισσες, αγγελάκια, καλικάντζαρους, δέντρα, λουλούδια, κολοκύθες, κάστρα, πύργους, μπαλόνια, δώρα, αστέρια και σκάλες , ιππότες, κλειδιά, σεντούκια και θησαυρούς κι όλα αυτά αν τα βάζαμε στη σειρά από την πίσω τους μεριά είχαν τα χρώματα  του ουράνιου τόξου !




Και χωριστήκαμε σε ομάδες και διαλέξαμε τις κάρτες μας κι αφού συζητήσαμε και δημιουργήσαμε και " συνθέσαμε ", φτιάξαμε τη δική  μας  ιστορία ...το δικό μας παραμύθι !
Η ομάδα Α΄ που είχε πέντε νήπια έδωσε τον τίτλο : 

" Μιά πριγκίπισσα και ένας δράκος !"

Μια φορά κι έναν καιρό ήτνα μια ωραία πριγκίπισσακαι όταν νύχτωσε ήρθε κοντά της ένας μονόκερος. Της είπε πως αν πάει κάποιος στο κάστρο του δράκου θα βρει το μαγικό κλειδί που ανοίγει το κουτί ενός θησαυρού που βρίσκεται στο τέλος του ουράνιου τόξου.Η Πριγκίπισσα όταν πήγε εκεί συνάντησε ένα άλλον ιππότηνα ψάχνει για τον θησαυρό και αμέσως τον αγάπησε. Παντρεύτηκαν, πήραν μαζί τους τον θυησαυρό και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα.

Συγγραφείς : Βίλμα, Δημήτρης, Κάλλια,Ιωάννα, Μανώλης 




Η ομάδα Β΄που είχε έξι νήπια έδωσε τον τίτλο  :


"Η πριγκίπισσα που της άρεσαν τα παιχνίδια ! "

Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε μια πρικγκίπισσα που έμενε σ΄ ένα κάστρο και κάποιος της έδωσε πολλά δώρα. Ο βασιλιάς δεν τα ήθελε και σαν ήρθε το βράδυ μια κολοκύθα μαγική του έκανε μάγια και άρχισαν να του αρέσουν τα παιχνίδια και στόλισε μ αυτά όλο το κάστρο. Μετά ήρθε ένας άγγελος και ψιθύρησε στην πριγκίπισσα πως στον μπαμπά της τελικά αρέσουν τα παιχνίδια κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Συγγραφείς  : Ζωή, Μαρκέλλα, Μίνωας, Γιασμίν, Αλέξανδρος, Βαλέρια  







Το κουτί με τις κάρτες , " Κάθε φορά ...μια ιστορία " είναι :

  • Ένα πολύτιμο εργαλείο για γονείς, εκπαιδευτικούς, λογοθεραπευτές, ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής.
  • Ένα ευχάριστο παιχνίδι για τα παιδιά, που τα βοηθά στην ανάπτυξη του περιγραφικού και αφηγηματικού λόγου.
  • Ιδανικό για θεατρικό παιχνίδι.
  • Στις κάρτες εμφανίζονται γνώριμοι χαρακτήρες και αντικείμενα που βοηθούν να φτιάξετε βήμα-βήμα κάθε φορά… μια ιστορία!
  • Περιέχονται 49 κάρτες διαστάσεων 9,5×12 εκ. και φυλλάδιο οδηγιών στο οποίο αναλύεται ακριβώς η διαδικασία. 
Περισσότερες πληροφορίες στον παρακάτω σύνδεσμο  :http://www.mythoplastes.gr/

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λειώσει!





10ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου                                    Ηράκλειο, 31 Ιανουαρίου 2014

 Τα λόγια της Παρασκευής !



Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λειώσει, Μάνος Κοντολέων, εκδ. Πατάκης


Μια φορά κι έναν καιρό, στην κορυφή ενός ψηλού, χιονισμένου βουνού, ζούσε ένας χιονάνθρωπος.Για μάτια είχε δυο κουκουνάρια, για μύτη ένα βελανίδι, τα χέρια του ήταν δυο ξερά κλαριά από πεύκο, το στόμα του —μια φού­ντα θυμαριού — το είχε χάσει. Ήταν χειμώνας, έκανε κρύο πάνω στο βουνό, κι ένας τέτοιος καιρός άρεσε πολύ στον χιονάνθρωπο.
Μα κάποιος αγριοκούνελος τον πληροφόρησε πως σε λίγο θα τελείωνε ο χειμώνας, θα ερχότανε η άνοιξη με τον ήλιο της και το χιόνι θα έλιωνε.
«Πού να πάω για να σωθώ;» ρώτησε ο χιονάνθρωπος τον αετό.

Αυτός άπλωσε τη φτερούγα του και του έδειξε κατά το βοριά. Βρήκε ο χιονάνθρωπος ένα ζευγάρι παλιά, ξεχασμένα πέδιλα του σκι, τα φόρεσε και κίνησε προς τα εκεί που του έδειξε ο αετός. Έφτασε σε μια πολιτεία, τον είδανε τα παιδιά που παίζανε στην πλατεία, τον πήρανε μαζί τους. «Δες τα μάτια του!» φώναξε η Κατερίνα.
«Τι αστεία χέρια που έχει!» γέλασε ο Στέφανος
Κι ο Κωστής του κόλλησε ένα καπάκι από Κόκα Κόλα για στόμα.
Ο χιονάνθρωπος διασκέδαζε με τα καμώματα των παιδιών, μα δεν ξεχνούσε πως έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του. Σα νύχτωσε, λοιπόν, κι άδειασε η πλατεία, πήρε πάλι τους δρόμους.
«Από εδώ πάνε για το βοριά;» ρώτησε ένα λεωφορείο.
«Πήγαινε στο λιμάνι και τα καράβια θα σου πούνε!» του απάντησε το λεωφορείο. Ο χιονάνθρωπος έψαξε για το λιμάνι, το βρήκε, είδε τα αραγμένα καράβια, τα ρώτησε αν ξέρουν πώς πάνε στα βορινά. «Θα σε πηγαίναμε εμείς, μα έχει τρικυμία αυτές τις μέρες και δε σαλπάρουμε» τον απογοήτεψαν τα καράβια.
«Και τώρα τι θα κάνω;» δάκρυσε ο χιονάνθρωπος κι έκανε μια γκριμάτσα και ξεκόλλησε το καπάκι της Κόκα Κόλα κι έμεινε ξανά χωρίς στόμα. Τον είδε έτσι λυπημένο μια βαρκούλα –ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ- τη λέγανε.
 «Άντε να σε πάω εγώ!» του είπε κι ο χιονάνθρωπος καταχάρηκε. Βολεύτηκε κάπου στην πλώρη κι ανοίχτηκαν στο πέλαγο. Η φουρτούνα ήταν δυνατή. Να κάτι θεόρατα κύματα χτυπάγανε τη βάρκα κι έτριζαν τα γέρικα ξύλα, «κριτς!» ράγισε το σκαρί. Μπήκαν νερά. Πάει, βούλιαξε η ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ, βρέθηκε στο βυθό ο χιονάνθρωπος. Τον είδανε τα ψάρια, τα μικρά τρομάξανε, τα πιο μεγάλα ξαφνιαστήκανε. Ήταν κι ένας καρχαρίας που όρμησε και «χαπ!» κόβει ένα κομμάτι από την κοιλιά του χιονάνθρωπου. Μα ήταν παγωμένη η μπουκιά και του πονέσανε οι αμυγδαλές και το ‘βαλε στα πόδια ο καρχαρίας.
Ο χιονάνθρωπος κοιτούσε γύρω με τα δυο κουκουναρομάτια του, κοιτούσε και χάζευε τα ψάρια, τα φύκια, τα όστρακα και τα κοχύλια. Μετά, άρχισε να λιώνει. «Βοήθεια!» φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κανείς στον βυθό που θα μπορούσε να τον σώσει. Έλιωσε, λοιπόν, κι έγινε νερό. Ένα αυλάκι παγωμένο, που κάποτε ήταν χιονάνθρωπος.
Πέρασαν πολλές μέρες, πέρασαν μήνες και το νερό αυτό που κάποτε ήταν χιονάνθρωπος, βρέθηκε σε άλλη παραλία. Το έριξαν τα κύματα στα βράχια, κύλησε σε μια λακκούβα κι έμεινε εκεί. Βγήκε ο ήλιος και το ζέστανε, το έκανε μικρές σταγόνες, π’ ανασηκώθηκαν ψηλά, μέχρι τον ουρανό φτάσανε, ενώθηκαν όλες μαζί, φτιάξανε ένα σύννεφο. Ο άνεμος έσυρε μαζί του το σύννεφο, το έφερε πάνω από το βουνό το χιονισμένο, απ’ όπου ο χιονάνθρωπος είχε ξεκινήσει κι εκεί το σύννεφο έπεσε σα χιόνι πάνω στην κορυφή.
Κάτι περαστικοί ορειβάτες άρχισαν τον χιονοπόλεμο και μετά φτιάξανε ένα χιονάνθρωπο. Του βάλανε δυο κουκουνάρια για μάτια, ένα βελανίδι για μύτη, δυο ξερά κλαριά από πεύκο για χέρια. Μετά φύγανε και ξεχάσανε το στόμα.
Μα αυτό δεν στενοχώρησε τον χιονάνθρωπο. . Ήταν τόσο χαρούμενος, που ξαναγύρισε στον τόπο του, τόσο ευτυχισμένος, που δεν χάθηκε ούτε στην πλατεία, ούτε στη μανιασμένη θάλασσα, ούτε και στο βυθό με τα κοχύλια του, τα ψάρια του κι εκείνον τον απαίσιο, τον κακό καρχαρία του…
Κι όλα άρχισαν ξανά απ΄ την αρχή …σαν κύκλος… σαν την ίδια τη ζωή !

                                                                       Καλό Σαββατοκύριακο !