Ετικέτες

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Όλα τα ήξερε πάνω στην Παιδαγωγική η νέα συνάδελφος!



 Tης Κατερίνας Περρή*

Νηπιαγωγός “ξετελεμένη”! Το  «πρεπό »όμως και της τάξης ήτανε να το πει και η παλιά νηπιαγωγός, η έμπειρη, που τριάντα χρόνια τώρα βρισκόταν σε αυτό το σχολειό.
Τα σχολικά έτη όμως περνούσαν και η κ.Ελπίδα δεν έλεγε να ανοίξει το στόμα της για εκείνη την  πολυπόθητη κουβέντα, να ακούσει δηλαδή να την ονομάσει …καλή νηπιαγωγό.
Χίλιες δυο ιδέες περνούσαν από το μυαλό της. Λες να ήταν η μικρή σιδερένια τάξη που δεν της άφηνε περιθώριο να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στην διδασκαλία; Μήπως τα ποτισμένα με υγρασία ταμπλό από φελιζόλ που κάθε χρόνο προσπαθούσε να καλύψει με λινάτσες πολύχρωμες και μπιχλιμπίδια; Μήπως τα φθαρμένα πορτοκαλί καρεκλάκια που συχνά μαστόρευε με ξυλόκολλα ή τα καλώδια και οι μπαλαντέζες που σαν φιδάκια σου έβαζαν τρικλοποδιές μιας και ο ηλεκτρικός πίνακας σπίθιζε κάθε μήνα σχεδόν;
Πολλές φορές τα απομεσήμερα, στην ώρα της χαλάρωσης έκανε έλεγχο στις γνώσεις της πάνω στη δουλειά και δεν έβρισκε να κουτσαίνει σε τίποτα. Τότε μια πικρία ένοιωθε για τη συνάδελφο νηπιαγωγό που δεν έβλεπε ή  δεν ήθελε να δει πως ήταν κι αυτή νηπιαγωγός άξια.
Ένα πρωί πήρε την απόφαση να της μιλήσει. Κι ενώ τα είχε βάλει όλα σε τάξη αποβραδίς  για το τι θα έλεγε, πως θα αρχινούσε και πως θα ξετέλευε, καθώς κινούσε να ανοίξει το στόμα της, ένας κόμπος στο λαιμό την σταματούσε και όλη η κίνηση της κατέληγε σε ξερόβηχα! Την αγαπούσε, την εκτιμούσε και την θαύμαζε την κ.Ελπίδα. Πάντα τέλεια, δεκτική, προσιτή και φιλική με όλους, αγαπητή από παιδιά και γονείς. Γιατρούς και δικηγόρους είχε για μαθητές της που ακόμα περνούσαν από το σχολείο να τη δουν. Αρεστή στους συναδέλφους και υπομονετική στη δουλειά της που λάτρευε.
Είχε μάθει τα πάντα από αυτήν, η νεαρή νηπιαγωγός. Τρία χρόνια τώρα την παρατηρούσε και σχεδόν την αντέγραφε. Τον τρόπο που μιλούσε, πως κινιόταν , πως συμπεριφερόταν στα παιδιά. Και τότε σκέφτηκε πως μάλλον φταίει το κτίριο, αυτό το άψυχο, στενό και απαίσιο μεταλλικό κουτί  που κάποιοι τολμούσαν να αποκαλούν … « νηπιαγωγείο». Σε κάποιον άλλον χώρο, με σωστές υποδομές, φρεσκοβαμμένους, καθαρούς τοίχους, καλή μόνωση, σωστή θέρμανση και τέλος πάντων πιο ανθρώπινες συνθήκες για πεντάχρονα παιδιά… ε… εκεί θα φαινόταν και η δική της αξία!
Θα μπορούσε να ξεδιπλώσει τις παιδαγωγικές της δεξιότητες και να αποδείξει στην κ.Ελπίδα πόσο καλή και ικανή ήταν και αυτή. Αποφάσισε λοιπόν την επόμενη χρονιά να πάρει μετάθεση στο όμορο νηπιαγωγείο που μόλις χτίστηκε, θαύμα οφθαλμών, τεχνολογίας και αρχιτεκτονικής. Αίθουσες διδασκαλίας, χώροι χαλάρωσης, τραπεζαρία και κουζίνα , θέρμανση, ψύξη στο φουλ, τουαλέτες και μπάνια, γραφείο προϊσταμένης, γραφείο διδακτικού προσωπικού, αυλή στρωμένη με πανάκριβο αντιολισθητικό υλικό. Μέχρι και  βιοκλιματική οροφή είχε! Ένα θαύμα αληθινό για το κέντρο της πόλης και τους στενούς πεζόδρομους με τα πνιγηρά τριγύρω κτίρια.
Το έκανε λοιπόν! Πήρε μετάθεση και το τέλος της χρονιάς έκανε και τον απολογισμό της στην καινούργια της θέση.
Τα παιδιά δεν ήταν τόσο γελαστά όσο αυτά της κ. Ελπίδας, όταν έφτιαχναν τούρτες από λάσπη και πετραδάκια στη χωμάτινη αυλή του σιδερένιου σχολείου. Οι πανύψηλοι λευκοί τοίχοι γύρω γύρω δεν μυρίζουν όπως η θαλασσινή αύρα κάθε πρωί από το αεράκι του λιμανιού, ούτε είχαν αλάτι τα τζάμια που έδινε αφορμή για γκριμάτσες στα μουτράκια των παιδιών όταν τα έγλυφαν με τα δακτυλάκια τους.
Εντάξει… δεν είχε δέντρα η αυλή να σκαρφαλώνουν, να αγκαλιάζουν, να αφουγκράζονται τα παιδιά τους κορμούς τους. Ούτε πευκοβελόνες για να φτιάχνουν βραχιόλια, όμως η αίθουσα της διδασκαλίας της,  ήταν εφάμιλλη του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας. Μπορεί να μην υπήρχε σπιθαμή από χώμα για να φυτρώσουν τα κουκούτσια από το καρπούζι που έφτυναν τα μικρά στη γιορτή του Ιούνη, όμως η απρόσιτη και απαγορευμένη προς είσοδο βιοκλιματική στέγη είχε ποικιλία τροπικών φυτών, ορατή ακόμη και από αεροπλάνο.
Απογοητεύτηκε…
Τόσες υπέροχες, άψογες, ευάερες και ευήλιες γωνιές δραστηριοτήτων και ..τόση ψυχρότητα στα πρόσωπα των παιδιών και των γονιών την τελευταία ημέρα της αποχαιρετιστήριας γιορτής! Πολλά τα δώρα, υπέροχα τα εγκαίνια με παρόντες όλους τους « έχοντες» και «κατέχοντες » της πόλης, μα καμιά ζεστασιά, μια αληθινή αγκαλιά, ένα δάκρυ συγκίνησης, μια μικρή  ανθρώπινη επαφή.
Την άλλη μέρα, στις 16 του Ιούνη, κάλεσε την κ. Ελπίδα να περάσει για ένα καφέ στο καινούργιο της σχολείο, στο …παλάτι της! Κι όμως ήταν απογοητευμένη και τότε η κ. Ελπίδα τη ρώτησε αν τα είχε κάνει όλα όπως της είχε πει, όπως τα έβλεπε στο παλιό τους νηπιαγωγείο. Εκείνη απαντούσε καταφατικά. Τότε γυρίζει και της λέει:
«- Πάμε να δω λοιπόν, που δουλεύεις και θα σου πω τη γνώμη μου…»
Η νέα νηπιαγωγός την ξενάγησε, ώρες ολόκληρες της έδειχνε το χώρο του σχολείου, τις υπέροχες κουρτίνες, τα μοσχομυρισμένα και γυαλιστερά τραπεζοκαθίσματα, τις ανέσεις …τα πάντα! Η κ. Ελπίδα κοντοστάθηκε…
-Αχ κορίτσι μου καλό, της είπε, σ όλα τούτα τα πράγματα λείπει κάτι…  Δεν τους έκανες …χου!
-          Τι δεν έκανα; Τι  …χου, κ. Ελπίδα;
-          Να … έτσι…

Πήρε μια βαθιά ανάσα, μισάνοιξε τα χείλη της, έβγαλε μετά τον αέρα από το στόμα της ώστε να κάνει εκείνο το θόρυβο του ….χου!

-Δηλαδή να φυσώ; Είπε η νεαρή κοπέλα
- Δηλαδή, κορίτσι μου, να δίνεις την ψυχή σου. Χωρίς αυτήν πως θα αποκτήσουν ζωντάνια όλα; Πως θα αρχίσουν όλα να σου χαμογελούν; Πως θα αποκτήσουν τη δική τους ψύχη; Μπορούν μαθές μοναχά τους; Δεν μπορούν!

*Η Κατερίνα Περρή είναι νηπιαγωγός στο 10ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου 

Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από το διήγημα « Το Χου» του Στέλιου Κωστή Σπυριδάκη

Δημοσιεύτηκε στο Cretalive.gr στις 17 Σεπτεμβρίου 2015 στον παρακάτω σύνδεσμο:http://www.cretalive.gr/opinions

1 σχόλιο:

  1. Η αξία της ζωής είναι ανυπολόγιστη, όμως μπορεί να έχει διαβαθμίσεις και επίπεδα, που προσδιορίζουν μια άλλη διαφορετική αξία και η αξία αυτή μετράται από τα πόσα ΧΟΥ κάναμε πάνω σε όντα, αντικείμενα και καταστάσεις. Κάθε ΧΟΥ δίδει αποτέλεσμα και φαίνεται από τη ζωή που δίδει. Αν κάνεις πολλά ΧΟΥ, δίδεις πολλές ζωές. Διαιωνίζεις τη ζωή. στέλιοσκωστήσπυριδάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή