Ολα ήταν αλλιώτικα ή που πήγε το Πάσχα;

Πρώτη μέρα στο σχολείο ύστερα από 17 μέρες διακοπών. Ξεκούραση, χαλάρωση ,πολύ φαγητό,πολύ παιχνίδι,έτσι μου είπαν όταν τα ρώτησα πως πέρασαν το Πάσχα και ...ύψος. Ναι ήταν το πρώτο πράγμα που πρόσεξα μόλις μπήκα στην τάξη μου το πρωί, είχαν ψηλώσει όλα ..απότομα . 

Ολα ήταν αλλιώτικα !!!.Τα χρώματα, οι μυρωδιές, τα λουλούδια μας, τα δέντρα μας, που δεν  ήταν πια καθόλου γυμνά.Μικρά πράσινα φυλλαράκια είχαν γεμίσει τα κλαδιά τους . Κι η θάλασσα ...η θάλασσα δεν είχε πια εκείνο το γκρίζο χρώμα .Είχε πάρει αυτό το απέραντο γαλάζιο, κείνο το μπλε που μόνο σαν τη φωτίζει το απριλιάτικο φως του ήλιου μπορεί να πάρει ...Το φως του Ελύτη, το απλό, το άπλετο και το απέριττο.Ο Κούλες είχε " χρωματιστεί " κι αυτός. Σαν  πελώριος κίτρινος γίγαντας εκεί μπροστά στην πύλη του λιμανιού όρθωνε το ανάστημά του σαν να μας προστάτευε από τους δράκους ,τους ιππότες, τους πειρατές που τόσες φορές είχαν δραπετεύσει από τα παραμύθια μας.

Μα πάνω απ όλα θάυμαζα και δεν χόρταινα να αγκαλιάζω τα παιδιά μου.Πω πω πόσο μεγάλωσαν μέσα σε τόσο λίγες μέρες, πως ψήλωσαν...

Ολα ήταν αλλιώτικα !!!...Πιο χαρούμενα πρόσωπα είδα...πιό αισιόδοξα .Κι οι αγκαλιές , τόσες αγκαλιές , τόσα αθώα βλέμματα, τόσα χαμόγελα. Σαν να τα έβλεπα όλα για πρώτη φορά.Τόσο μου έκανε εντύπωση αυτό που σκεφτήκαμε να συστηθούμε από την αρχή...

- Πως σε λένε , ρώτησα και το παιχνίδι μας ξεκίνησε..

-Χαράλαμπος και μου κουνάνε 3 δόντια ...

-κι εσένα ;

-Αριέτα και είμαι καλά ...

Χμ!  δεν άργησε και πολύ να ξεκινήσουν οι πρώτες μεγάλες απορίες. Είχαμε έναν προβληματισμό :

Ο Ορέστης ήθελε να μάθει που πήγε το Πάσχα, τώρα που έφυγε ...

Απορημένα βλέμματα, ανασήκωμα ώμων και οι απαντήσεις έπεφταν σαν βροχή, ανοιξιάτικη βροχή από καθαρό, γαλάζιο ουρανό κι από ένα και μοναδικό μικρό συννεφάκι. Εκείνο που έρχεται πολύ συχνά στο σχολείο μας..Το συννεφάκι της φαντασίας και μας  πέρνει μαζί του και ταξιδεύουμε ...

Το Πάσχα πήγε διακοπές σε άλλες χώρες, πήγε ταξίδι, πήγε με τους φίλους του στη θάλασσα, πήγε σε άλλες εποχές , πήγε σε έναν κήπο με λουλούδια, πήγε κάτω από τη γη και βλέπει τα πάντα, πήγε να δει τον αδελφό του τον Μάη ή στον φίλο του το χειμώνα ή τελικά μπορεί να πήγε στου Βαγγέλη Ηλιόπουλου το σπίτι , ξέρετε κυρία αυτού του συγγραφέα που έγραψε τον Τριγωνοψαρούλη !!!!

Οπου κι αν είχε πάει το Πάσχα , εγώ είχα για μια ακόμα φορά νοιώσει και καταλάβει το ίδιο πράγμα. Τα πιο σπουδαία πράγματα στον κόσμο είναι αυτά που δεν αγοράζονται με χρήματα ή με υποσχέσεις . Είναι το χεράκι ένος μικρού παιδιού , το γλυκό φιλί στο μάγουλο πρωί πρωί , η πιο δυνατή και αληθινή αγκαλιά από χέρια παιδικά. Ημουν χαρούμενη , χαρούμενη και γεμάτη να ξεκινήσω ξανά το ταξίδι μου για μια ακόμα φορά όπου με πάνε αυτές οι παιδικές φωνές που τελικά με κάνουν και βλέπω τα πάντα ...αλλιώτικα ...

Ελένη Μπετεινάκη