Με μια μάσκα διηγούμαι....!!!

Μιά φορά  κι έναν καιρό ζούσα βαθιά μέσα στο χώμα μαζί με δυο - τρεις άλλους φίλους μου. Εκεί μέναμε για πάρα πολλά χρόνια και περνούσαμε πάρα πολύ ωραία. Παίζαμε κρυφτό και καμμιά φορά κυνηγητό, άλλες φορές συζητούσαμε μεταξύ μας, λέγαμε πολλές ιστορίες, παίζαμε παζλ, και μιά φορά ήρθε κι ένας ξυλοπόδαρος να μας διασκεδάσει ...Τ΄ όνομά μου είναι Κυκλωνίδας και με βρήκαν οι αρχαιολόγοι μια μέρα που έσκαψαν βαθιά. Παραλίγο να με τραυματίσουν...Με ξεσκόνισαν καλά καλά και με έβαλαν σε ένα κουτί...Ημουν μόνος μου χωρίς τους φίλους μου...Υστερα με πήγαν σε ένα μουσείο, για να μην σπάσω κι εκεί συνάντησα πολλά αγάλματα που μου έμοιαζαν. Οι άνθρωποι ερχόταν και με θαύμαζαν και λέγαν πως με βρήκαν στις Κυκλάδες. Θα ήθελα να έχω πολύ χρώμα και μάτια και στόμα για να σας βλέπω...Τώρα μόνο σας μυρίζω ....Τα παιδιά θέλουν να με χαιδέψουν όμως η κυρία λέει πως στο μουσείο δεν ακουμπάνε τα χέρια πουθενά, ακουμπάνε μόνο τα μάτια κι έτσι δεν με αγγίζουν. Εχω και μια άλλη φίλη που μένει όμως σε άλλο μουσείο. Είναι μεγάλη θεά και φοράει πολύχρωμο φόρεμα. Κρατάει δύο φίδια στα χέρια της, σαν τον Ηρακλή , γιατί είναι ιερά...Εχει ωραία κοσμήματα και μάτια και στόμα...Αυτή βλέπει τα πάντα...Μένει στο Ηράκλειο και είναι  πολύ ευτυχισμένη...Πηγαίνει πολύς κόσμος και την βλέπει και μεθαύριο θα πάμε κι εμείς...

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Τελικά στο μουσείο είναι πολύ όμορφα γιατί έρχονται πολλοί άνθρωποι κι εκεί δεν είναι σκοτεινά και δεν νοιώθω μόνος μου .....!

Η παραπάνω ιστορία είναι " γραμμένη"  από τα νήπια και των δύο τμημάτων στα πλαίσια του προγράμματος Μουσειακής Αγωγής : Το σώμα μέσα από αγάλματα ...Τα παιδιά έβαλαν μια μάσκα κυκλαδίτικου ειδώλιου ...ζωντάνεψαν... και είπαν τις σκέψεις τους σε μορφή παραμυθιού...

Η επίσκεψή μας στο Αρχαιολογικό μουσείο Ηρακλείου μας έδωσε αφορμή να συγκρίνουμε πολλά πράγματα. Πρώτ΄ από όλα είδαμε τις νέες αίθουσες με τα αγάλματα. Ξεχωρίσαμε τα ανδρικά από τα γυναικεία, τα μικρά από τα μεγάλα. Παρατηρήσαμε τα χαρακτηριστικά του σώματος και του προσώπου,τα μαλλιά τους,  τα ρούχα που φορούσαν. Συγκρίναμε με τους ανθρώπους σήμερα...Καταλάβαμε την διαφορά αγάλματος  - προτομής.

" Μύθος Νιόβης .."

Μάθαμε τον μύθο της Νιόβης...

Ζωγραφίσαμε το άγαλμα που μας εντυπωσίασε ...

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου - Αίθουσα Γλυπτών

Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου

Ωρα για παραμύθι...!!!

Στα πλαίσια της δράσης της ΄Ερα Ηρακλείου 97,5 FΜ ,

 " Κάνε την εκπομπή σου " 

την Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012, στις 17.00 

συντονιστείτε και ακούστε την Ελένη Μπετεινάκη 

σε μια εκπομπή με θέμα το λαϊκό παραμύθι.

Ακούστε εδώ : http://tvradio.ert.gr/radio/liveradio/irakleio.asp

Μιά φορά κ έναν καιρό χρόνια πάν ένα σωρό
ζούσ΄ ένας παραμυθάς παραμύθια π΄ έλεγε
και τον κόσμο γέλαγε....
Κι ιστορίες γνώριζε πολλές που ναι να γελάς , να κλαις..
ν ανασάινει η καρδιά, να γλεντάνε τα παιδιά.
Το κουκί και το ρεβύθι το τρανό το παραμύθι
έξι κόκκοι διαλεχτοί θα το φέρουν στο χαρτί
κι ιστορία τρανταχτή άψε σβήσε θα γραφτεί ....

Μια προσωπογραφία ...η δική μας;

Υπήρχε μια φορά τα παλιά τα χρόνια ένας έμπορος που ζούσε στην Ιταλία. Τον έλεγαν Τζιοκόντο....Μια μέρα στην αγορά που πήγε να πουλήσει τα πράγματα του συνάντησε έναν ζωγράφο που είχε πολλά πινέλα και χρώματα και τον παρακάλεσε να έρθει σπίτι του και να ζωγραφίσει την γυναίκα του γιατί δεν υπήρχανν ακόμα οι φωτογραφικές μηχανές και ήθελε μια εικόνα της ....  Την κοπέλα  την έλεγαν Μόνα Λίζα Τζοκόντα ...
 Ήταν απόγευμα, λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα (όλα στον ουρανό ήταν κίτρινα) και καθόταν σε ένα δάσος και ...σκεφτόταν ...

Νηπ. : Τι σκέφτεται;
Νήπια: Το σπίτι της γιατί είναι μακρυά , τον γαλανό ουρανό το πρωί, το παιδί της, τον άνδρα της γιατί νοιώθει μόνη της, τα κοχύλια στη θάλασσα, το μωρό που περιμένει γιατί είναι έγκυος...
Ν.: Πως νοιώθει ;
Νήπια : Χαρούμενη γιατί ήρθε ο μπαμπάς της,λυπημένη γιατί είναι μόνη κοντά σ ένα ποτάμι, χαρούμενη γιατί θα γεννήσει σε λίγο, λυπημένη γιατί σκέφτεται την μαμά της που είναι μακρυά, λυπημένη γιατί νοίωθει μόνη, χαμογελαστή γιατί σκέφτεται το μωρό της...
Ν: Τι σχήμα έχει το πρόσωπό της ;
Νήπια:  Είναι σαν φτυάρι, , είναι σαν ασπίδα, είναι στρογγυλό σαν κουλούρι, είναι οβάλ σαν αυγό ...
Ν: Τι χρώματα χρησιμοποίησε ο ζωγράφος ;
Νήπια : καφέ, πράσινο,μαύρο, μπλέ,κίτρινο, γκρι.
Ν: Τι υπάρχει πίσω από την Μόνα Λίζα ( φόντο );
Νήπια: η θάλασσα, ένα ποτάμι με βατράχια ,ο ήλιος, ένα μεγάλο φίδι, δέντρα με μήλα, ένας δρόμος,άμμος,  θάμνοι...
Ν: Είναι μέρα ή νύχτα ;
Νήπια: Μέρα, μεσημέρι, σούρουπο, βράδυ ...!!!
Ν: Τι έιναι προσωπογραφία ;
Νήπια : Μισή φωτογραφία..., μόνο το κεφάλι μας, μόνο το πρόσωπο...
Ν: Αν έδινες ένα τίτλο στον πίνακα πως θα τον ονόμαζες;
Νήπια : Ο πύργος της Μόνα Λίζας, Μιά μέρα στο δάσος, Μια λυπημένη κοπέλα !!!

Πόσες διαφορετικές απόψεις για το ίδιο έργο ...τα σχόλια ...δικά σας!!!!

Κι ύστερα ο πίνακας ...ζωντάνεψε και " μπήκαμε σε ρόλους ", μοντέλου - ζωγράφου κι ακούσαμε την μουσική του Μάνου Χατζιδάκη από το Cd που έχει τον ίδιο τίτλο με τον πίνακα ( Το χαμόγελο της Τζοκόντα )και αφεθήκαμε σε όποια συναισθήματα μας δημιουργήθηκαν...









και τέλος φτιάξαμε τις δικές μας προσωπογραφίες ....

Τι βρέχει στον δικό μας ουρανό ...!!!

Πρωί Τρίτης...Η βροχή που έπεφτε όλη νύχτα μας κράτησε όλο το πρωινό μέσα στην τάξη. Βγήκαμε  μόνο για λίγο να νοιώσουμε στο σώμα μας το φθινόπωρο, να μυρίσουμε τις μυρωδιές του Οκτώβρη, να δούμε τα σύννεφα πόσο διαφορετικό είχαν κάνει το χρώμα στον ουρανό ...Κι ύστερα αφού έκλεισαν όλα τα φώτα καθήσαμε όλοι στο πάτωμα και " παίξαμε " με τους ήχους της βροχής, στα δάκτυλα, στα γόνατα , στους μηρούς , στα χέρια...και η μουσική ξεκίνησε ήρεμη στην αρχή και μετά πιο έντονη που μας ...ξύπνησε την φαντασία μας ...Η βροχή θα μπορούσε να μην ήταν από σταγόνες όταν έπεφτε από τα σύννεφα, θα μπορούσε να βρέχει ......

Rene Magritte, Colconda

γλυφιτζούρια
μήλα
παγωτά
μπριζόλες
ψάρια,
καρότα
ανθρώπους
αυτοκίνητα,
παιχνίδια
αγάπη,
καρδιές,
σοκολάτες

και ο κόσμος όλος να γέμιζε από μηλοβροχή, γλυφιτζουροβροχή, παγωτοβροχή, μπριτζολοβροχή, ψαροβροχή, καροτοβροχή, ανθρωποβροχή, αυτοκινητοβροχή, παιχνιδοβροχή, αγαποβροχή, καρδουλοβροχή,  σοκολατοβροχή κλπ.
 

Ο Rene Magritte έχει ένα υπέροχο μουσείο στις Βρυξέλλες με όλους τους " παράξενους " πίνακές του...
Περιηγηθήκαμε διαδικτυακά, κι αφού " μπήκαμε " μέσα στο μουσείο, νοίωσαμε τον παλμό των πραγμάτων σε  ασυνήθιστα μέρη...
Ετσι αφού με την φαντασία μας όλα είναι  δυνάτα,  φτιάξαμε τους δικούς μας πίνακες . Πασαλειφθήκαμε με πολλά πολλά χρώματα, κόψαμε εικόνες από περιοδικά και οι διαφορετικές μας βροχές ήταν έτοιμες ...

Ολοήμερο Β΄ 

 ολοήμερο Α΄























και μετά χορέψαμε πολύ βλέποντας σε μεγάλη οθόνη προβολής  και ακούγοντας το παρακάτω βίντεο...

Στα πλαίσια των θεμάτων της Μουσειακής Αγωγής  που δουλεύουμε στο σχολείο μας...

Είμαι λυπημένος...είμαι χαρούμενος...!!!

Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ψυχικά νοσήματα. Την πρωτοβουλία πήραν από κοινού το 1994 η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

Δύσκολα νοήματα για τα παιδιά του νηπιαγωγείου, εύκολη υπόθεση όμως η ενασχόληση με τα συναισθήματα . Σ΄ένα καθρέφτη μπροστά κάνουμε γκριμάτσες και ανακαλύπτουμε πόσο διαφορετικοί φαινόμαστε όταν είμαστε χαρούμενοι ή λυπημένοι.

Ολοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η αυτοεκτίμηση, πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί που κτίζει την προσωπικότητά του σε τόσο μικρή και ευαίσθητη  ηλικία, που πολλές φορές ακόμα και μια μικρή επίπληξη ή επιβράβευση μπορει να έχει μόνιμα αποτελέσματα στην διαπαιδαγώγιση και  διαμόρφωση της.

Ενα μικρό πρόγραμμα έγινε στο σχολείο μας σήμερα με βασικά θέματα 3 λέξεις ....

Έχω.....Είμαι....Μπορώ...   και πολλά παιχνίδια για την χαρά και την λύπη !!!


Έχω  : Τι έχω και με κάνει χαρούμενο ;
Έχω πολλούς φίλους, έχω φαγητό, έχω την μαμά μα μου, τον μπαμπά μου, την νονά μου, το σκύλο μου, την δασκάλα μου, την αδελφή μου, την γιαγιά , τον παππού, το αρκουδάκι μου , όλους εμάς που με κάνουν να νοιώθω δυνατός …

Είμαι … :Ποιός είμαι , τι είμαι …. Τι μπορώ να κάνω …

Είμαι παιδί αλλά : 

Μπορώ ...

να διαβάζω, να παίζω, να τραγουδώ, να χορεύω, να είμαι σχολείο, να φοράω μόνος μου τα παπούτσια μου, να σκαρφαλώνω, να τρέχω, να φαντάζομαι , να αγαπώ  …..

Πότε νοιώθουμε χαρά;

Όταν πηγαίνουμε σε πάρτι, στο λούνα παρκ, στην πισίνα, στο σχολείο…
Όταν παίζω, όταν είμαι στην παραλία, όταν κάνουμε μάθημα….
Όταν μας αγαπάει η μαμά ….

Πότε νοίωθω λύπη ;

Όταν με κοροιδεύουν,
Όταν μου λένε κακές λέξεις
Όταν μου αλλάζουν τα όνομά μου
Όταν ήμουν μικρός και χάθηκα
Όταν με φτύνουν, όταν με γραντζουνάνε
Όταν είμαι θυμωμένος
Όταν μου τραβάνε τα μαλλιά
Όταν βλέπω κακά όνειρα
Όταν μου δίνουν χαστούκια
Οτνα μου παίρνουν τους μαρκαδόρους
Όταν με πειράζουν 
Όταν κάποια παιδιά δεν έχουν φαγητό
Οταν τα ζώα είναι χτυπημένα
Όταν βλέπω τα φτωχά παιδάκια στο δρόμο να ζητούν λεφτά 

 ...κι ύστερα ζωγραφίσαμε χαρούμενες και λυπημένες φατσούλες , χορέψαμε πολύ, βάλαμε τις μπλούζες μας και στείλαμε  ένα μύνημα σε όλους εσάς που είστε πάντα λυπημένοι...

Να μην κλαίτε γιατί σίγουρα έχετε πάντα κάποιον να σας αγαπάει...ότι μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα...κι ότι έχετε κάτι πολύτιμο :  την ίδια τη ζωή ...ζήστε λοιπόν χαρούμενοι...

....................................................... συνεχίζεται .....όλο το χρόνο μιλάμε για συναισθήματα...!!!

Το δέντρο της...φαντασίας !

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος μαγικό και μακρυνό έγινε κάτι πολύ παράξενο. Εκεί υπήρχε κι ένα πολύ παράξενο δέντρο, πολύχρωμο .Αν και ήταν μέρα μόνο όποιοι πίστευαν σ αυτό μπορούσαν να δουν τι έκρυβε πίσω από τα φύλλα του. ΄Ηταν το μεγάλο δέντρο της φαντασίας....
Είχε πάνω του ελέφαντες, μια ολόκληρη μικρή πόλη, ένα πολύ χαμογελαστό πρόσωπο, ένα καράβι, χρωματιστούς σκίουρους, μια πεταλούδα, ένα παράξενο ανθρωπάκι, ένα σύννεφο και μιά καρδιά.

΄Ολα αυτά τη νύχτα ζωντάνευαν και έπαιζαν.....
Μια μέρα ένας άνθρωπος που ήταν πολύ περίεργος πήγε και έκοψε τα φύλλα του για να βρει τι σχεδίαζαν όλα αυτά τα παράξενα που είχε ακούσει ό,τι κατοικούσαν εκεί και τότε όλα βγήκαν στο φως, μόνο που η φαντασία ...χάθηκε !!!
Πω πω συμφορά !!!!...τώρα πως θα μπορούσαν να ζήσουν τα παιδιά χωρίς την φίλη τους τη φαντασία και τα παραμύθια; Σκέφτηκε κανείς τα παραμύθια; Που θα πήγαιναν όλα αυτά τα πλάσματα που κατοικούσαν εκεί, τόσες λέξεις, τόσα κάστρα, δράκοι, γίγαντες....
΄Ομως επειδή πάντα κάτι καλό γίνεται αν πιστεύεις πολύ ...ένα μικρό φυλλαράκι δεν είχε φύγει από τον κορμό του δέντρου , είχε πέσει μόνο πάνω στο έδαφος και με τις βροχές άρχισε να μεγαλώνει ένα καινούργιο μικρό δεντράκι. μια νεράιδα που ήταν εκεί κοντά , το ακούμπησε με το μαγικό της ραβδί και μέχρι το βράδυ της ίδιας μέρας το δεντράκι είχε γίνει τεράστιο. Η φαντασία τότε εμφανίστηκε ξανά και όλα έγιναν όπως πριν... Ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

Το παραμύθι αυτό είναι εξ ολοκλήρου " έργο" των νηπίων....
 Οι συγρραφείς μας ; ...Ο Γιάννης, η Ασπασία,ο Γιάννης, η Ζέφη,ο Μάριος, η Μαρίλια, ο Μηνάς, η Σοφία,η Κάλλια,η Μελίνα,ο Μίνωας, η Τατιάνα, ο Νίκος, ο Κωστής,η Δέσποινα, η Τατιάνα, η Μαριέφη και  η Βέρα...

Είναι το πρώτο μας και δημιουργήθηκε από ένα παιχνίδι με τα χρώματα και τις ...παλάμες μας...Το γράψαμε όπως ακριβώς το διηγήθηκαν με την δική τους σύνταξη.....

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012...

Μέρες του Οκτώβρη...

Οκτώβρη και δεν έσπειρες λίγο ψωμί θα πάρεις....

΄Ηρθε κι ο Οκτώβρης . Φθινόπωρο για τα καλά και η αυλή μας γέμισε με φύλλα, το πρωί έχει πολύ δροσιά , το βράδυ υγρασία και...το λεξιλόγειο μας ...καινούργιες λέξεις.
Υγρασία, βροχή, καταιγίδα, σύννεφο, ανεμοστρόβιλος, πάχνη, ομπρέλα,Οκτώβρης,τρύγος, σταφίδα, μουστοκούλουρο, πετιμέζι, ρακή, ξύδι, μουσταλευριά...
Κι ο Οκτώβρης είναι ,λέει, μήνας, εγγονός του χρόνου, γιός του Φθινόπωρου και αγαπά πολύ το κίτρινο, το κόκκινο, το πορτοκαλί, το καφέ και το πράσινο χρώμα.Από λουλούδια του αρέσουν πολύ τα χρυσάνθεμα και έχει στον ώμο του ένα μεγάλο ΟΧΙ που πάντα θα το κουβαλάει ...Τώρα τι ακριβώς είναι αυτό το ΟΧΙ δεν το πολυσυζητήσαμε γιατί δεν είναι ακόμα η ώρα του είπε η κυρία Κατερίνα ... Βέβαια μας έχει βάλει πολλούς κανόνες, ειδικά για το παιχνίδι στην αυλή κι ίσως αυτό το ΟΧΙ να έχει κάποια σχέση μ΄όλα αυτά ....αλλά πάλι....άσε καλύτερα να περιμένουμε μερικές μέρες ...να μην βιαζόμαστε  όπως μας λέει...Εμείς πάντως τον Οκτώβρη τον φανταστήκαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε πολλές ιστορίες για αυτόν και αφού αφήσαμε την φαντασία μας ελεύθερη... τον φτιάξαμε!