Μια ιδέα …ένα παιχνίδι…μια μέρα…

Ένας πατέρας αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους ! ( Τζωρτζ Χέμπερτ )

Μια ιδέα …ένα παιχνίδι…μια μέρα…

Η Μαρίνα είχε την ιδέα, ένα πρωί, να μιλήσουμε για τον μπαμπά μα ,να σκεφτούμε κάτι για αυτόν, να τον καλέσουμε στο σχολείο και γιατί όχι, να φτιάξουμε κάτι μαζί…

Η προετοιμασία άρχισε και ο ενθουσιασμός ήταν  μεγάλος …

Ξεκίνησαν οι συνεντεύξεις και σιγά σιγά η « γλώσσα » λύθηκε κι άρχισαν όλα τα παιδιά να μιλούν για τον δικό τους μπαμπά.

Μια σχέση δύσκολη αλλά και όμορφη ,κάποιες φορές, γιατί ο μπαμπάς έχει πάντα δουλειά ή λείπει πολύ  ή διαβάζει συνέχεια εφημερίδα ή κάθεται στον Υπολογιστή ή δεν θέλει να παίξει μαζί μου…

Αλλά όσο κι αν  μου φωνάζει όταν κάνω καμιά αταξία,  όταν λείπει η μαμά κάνουμε ένα σωρό ζαβολιές.  Γιατί με τον μπαμπά μου κάνουμε και κάποια πράγματα μαζί, γιατί όταν δεν έχει δουλειά παίζουμε την βασίλισσα και τον πρίγκιπα, γιατί ζωγραφίζουμε

μαζί τη θάλασσα και τα ψάρια, γιατί μαζί κουβεντιάζουμε για τη γη , τα ζώα ,τους ανθρώπους, γιατί μου παίζει φυσαρμόνικα τις Κυριακές και UNO και  SENGA  και καμιά φορά χαρτιά. Γιατί κάνουμε μαζί ποδήλατο και με παίρνει μαζί του στο χωριό να μαζέψουμε τις ελιές, γιατί φτιάχνουμε κάστρα και πάμε μαζί στο θέατρο ή στο σινεμά ή κόβουμε λουλούδια στην εξοχή. Γιατί με παίρνει μαζί του στο γήπεδο ή βλέπουμε μαζί ποδόσφαιρο στην τηλεόραση κι όταν κάνουμε μεγάλες βόλτες μου παίρνει παγωτό. Γιατί ξέρει και φτιάχνει κρέμα με μπισκότα που τρελαίνομαι …

Του μπαμπά μου του αρέσει πολύ το συκώτι και τα τυροπιτάκια, οι φακές και το σπανακόρυζο, τα μακαρόνια και το παγωτό…

Θα ΄θελα πολύ να πάω μαζί του ένα ταξίδι στην Αυστραλία, να παίζουμε μαζί επιτραπέζια, να χτίσω ένα σπίτι κοντά του και να μείνω για πάντα δίπλα του… και να γιατρεύουμε τα ζώα μαζί …

…Όμως δεν κάνουμε πολλά μαζί και μου λείπει…

Κάθεται συνέχεια στον Υπολογιστή και δεν μιλάει κι εγώ νοιώθω μόνος, όταν όμως είναι μαζί μου νοιώθω χαρούμενος. Κι είναι τόσο καλός που ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν με δέρνει …!

Και μετά σκεφτήκαμε πως θα τον κάνουμε ακόμα πιο χαρούμενο και του φτιάξαμε μια κάρτα με ότι αγαπάει και του αρέσει πολύ…

Κι ύστερα ήρθε επιτέλους εκείνη η μεγάλη μέρα… Γέμισε το σχολείο χαρτόκουτες, πινέλα, ψαλίδια, χαρτιά πολύχρωμα, κόλλες, ταινίες και χρώματα.

Άραγε θα ερχόταν και ο δικός μου μπαμπάς;

Και ήρθαν όλοι οι μπαμπάδες κι όσοι δεν μπόρεσαν έστειλαν τους θείους …

Και γέμισε η αυλή μας κι έγινε το πιο μεγάλο εργαστήρι με τους πιο παράξενους καλλιτέχνες , με ατ πιο δυνατά χαμόγελα, με τις πιο ευφάνταστες κατασκευές…

Δύο ολόκληρες ώρες στο σχολείο μου μαζί με τον μπαμπά μου!

Γιατί τελικά αυτή η σχέση είναι από τις πιο δυνατές, τις πιο μεγάλες και τις πιο πολύτιμες.

Γιατί και ο μπαμπάς με αγαπάει πολύ και όπως έγραψε στον τοίχο του σχολείου :

Είμαι το χαμόγελο που γεμίζει τη ζωή του !

Γιατί ο πατέρας μου, μου χάρισε το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου χαρίσει κανείς... Πίστεψε σε μένα!

Η δράση έγινε την περασμένη Παρασκευή στο 10^ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου και είχε σαν στόχο …Ένα μεσημέρι μόνο με τον μπαμπά μου !

 

Κι αυτό που ζήσαμε ήταν μαγικό …Και περάσαμε κι εμείς καλά ( η Μαρίνα, η Φρόσω, η Κατερίνα και η Ελένη ) και τα παιδιά και οι μπαμπάδες τους ακόμα καλύτερα …

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ το Σάββατο

 22 Μαρτίου 2014

και στο cretalive.gr : http://www.cretalive.gr/culture/view/ena-meshmeri-mono-me-ton-mpampa-mou/151414

Κάθε φορά ...μια ιστορία !

...Και σήμερα ήρθε στο σχολείο μας... ένα κουτί γεμάτο πολύχρωμες κάρτες, με δράκους, βασιλιάδες, πριγκίπισσες, αγγελάκια, καλικάντζαρους, δέντρα, λουλούδια, κολοκύθες, κάστρα, πύργους, μπαλόνια, δώρα, αστέρια και σκάλες , ιππότες, κλειδιά, σεντούκια και θησαυρούς κι όλα αυτά αν τα βάζαμε στη σειρά από την πίσω τους μεριά είχαν τα χρώματα  του ουράνιου τόξου !




Και χωριστήκαμε σε ομάδες και διαλέξαμε τις κάρτες μας κι αφού συζητήσαμε και δημιουργήσαμε και " συνθέσαμε ", φτιάξαμε τη δική  μας  ιστορία ...το δικό μας παραμύθι !

Η ομάδα Α΄ που είχε πέντε νήπια έδωσε τον τίτλο : 

" Μιά πριγκίπισσα και ένας δράκος !"

Μια φορά κι έναν καιρό ήτνα μια ωραία πριγκίπισσακαι όταν νύχτωσε ήρθε κοντά της ένας μονόκερος. Της είπε πως αν πάει κάποιος στο κάστρο του δράκου θα βρει το μαγικό κλειδί που ανοίγει το κουτί ενός θησαυρού που βρίσκεται στο τέλος του ουράνιου τόξου.Η Πριγκίπισσα όταν πήγε εκεί συνάντησε ένα άλλον ιππότηνα ψάχνει για τον θησαυρό και αμέσως τον αγάπησε. Παντρεύτηκαν, πήραν μαζί τους τον θυησαυρό και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα.

Συγγραφείς : Βίλμα, Δημήτρης, Κάλλια,Ιωάννα, Μανώλης 




Η ομάδα Β΄που είχε έξι νήπια έδωσε τον τίτλο  :


"Η πριγκίπισσα που της άρεσαν τα παιχνίδια ! "

Μια φορά κι ένα καιρό υπήρχε μια πρικγκίπισσα που έμενε σ΄ ένα κάστρο και κάποιος της έδωσε πολλά δώρα. Ο βασιλιάς δεν τα ήθελε και σαν ήρθε το βράδυ μια κολοκύθα μαγική του έκανε μάγια και άρχισαν να του αρέσουν τα παιχνίδια και στόλισε μ αυτά όλο το κάστρο. Μετά ήρθε ένας άγγελος και ψιθύρησε στην πριγκίπισσα πως στον μπαμπά της τελικά αρέσουν τα παιχνίδια κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Συγγραφείς  : Ζωή, Μαρκέλλα, Μίνωας, Γιασμίν, Αλέξανδρος, Βαλέρια  

Το κουτί με τις κάρτες , " Κάθε φορά ...μια ιστορία " είναι :

• Ένα πολύτιμο εργαλείο για γονείς, εκπαιδευτικούς, λογοθεραπευτές, ψυχολόγους, εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής.
• Ένα ευχάριστο παιχνίδι για τα παιδιά, που τα βοηθά στην ανάπτυξη του περιγραφικού και αφηγηματικού λόγου.
• Ιδανικό για θεατρικό παιχνίδι.
• Στις κάρτες εμφανίζονται γνώριμοι χαρακτήρες και αντικείμενα που βοηθούν να φτιάξετε βήμα-βήμα κάθε φορά… μια ιστορία!
• Περιέχονται 49 κάρτες διαστάσεων 9,5×12 εκ. και φυλλάδιο οδηγιών στο οποίο αναλύεται ακριβώς η διαδικασία. 

Περισσότερες πληροφορίες στον παρακάτω σύνδεσμο  :http://www.mythoplastes.gr/

Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λειώσει!

10^ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου                                    Ηράκλειο, 31 Ιανουαρίου 2014

 Τα λόγια της Παρασκευής !

Ο χιονάνθρωπος που δεν ήθελε να λειώσει, Μάνος Κοντολέων, εκδ. Πατάκης

Μια φορά κι έναν καιρό, στην κορυφή ενός ψηλού, χιονισμένου βουνού, ζούσε ένας χιονάνθρωπος.Για μάτια είχε δυο κουκουνάρια, για μύτη ένα βελανίδι, τα χέρια του ήταν δυο ξερά κλαριά από πεύκο, το στόμα του —μια φού­ντα θυμαριού — το είχε χάσει. Ήταν χειμώνας, έκανε κρύο πάνω στο βουνό, κι ένας τέτοιος καιρός άρεσε πολύ στον χιονάνθρωπο.

Μα κάποιος αγριοκούνελος τον πληροφόρησε πως σε λίγο θα τελείωνε ο χειμώνας, θα ερχότανε η άνοιξη με τον ήλιο της και το χιόνι θα έλιωνε.
«Πού να πάω για να σωθώ;» ρώτησε ο χιονάνθρωπος τον αετό.
Αυτός άπλωσε τη φτερούγα του και του έδειξε κατά το βοριά. Βρήκε ο χιονάνθρωπος ένα ζευγάρι παλιά, ξεχασμένα πέδιλα του σκι, τα φόρεσε και κίνησε προς τα εκεί που του έδειξε ο αετός. Έφτασε σε μια πολιτεία, τον είδανε τα παιδιά που παίζανε στην πλατεία, τον πήρανε μαζί τους. «Δες τα μάτια του!» φώναξε η Κατερίνα.
«Τι αστεία χέρια που έχει!» γέλασε ο Στέφανος
Κι ο Κωστής του κόλλησε ένα καπάκι από Κόκα Κόλα για στόμα.
Ο χιονάνθρωπος διασκέδαζε με τα καμώματα των παιδιών, μα δεν ξεχνούσε πως έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του. Σα νύχτωσε, λοιπόν, κι άδειασε η πλατεία, πήρε πάλι τους δρόμους.
«Από εδώ πάνε για το βοριά;» ρώτησε ένα λεωφορείο.
«Πήγαινε στο λιμάνι και τα καράβια θα σου πούνε!» του απάντησε το λεωφορείο. Ο χιονάνθρωπος έψαξε για το λιμάνι, το βρήκε, είδε τα αραγμένα καράβια, τα ρώτησε αν ξέρουν πώς πάνε στα βορινά. «Θα σε πηγαίναμε εμείς, μα έχει τρικυμία αυτές τις μέρες και δε σαλπάρουμε» τον απογοήτεψαν τα καράβια.
«Και τώρα τι θα κάνω;» δάκρυσε ο χιονάνθρωπος κι έκανε μια γκριμάτσα και ξεκόλλησε το καπάκι της Κόκα Κόλα κι έμεινε ξανά χωρίς στόμα. Τον είδε έτσι λυπημένο μια βαρκούλα –ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ- τη λέγανε.
 «Άντε να σε πάω εγώ!» του είπε κι ο χιονάνθρωπος καταχάρηκε. Βολεύτηκε κάπου στην πλώρη κι ανοίχτηκαν στο πέλαγο. Η φουρτούνα ήταν δυνατή. Να κάτι θεόρατα κύματα χτυπάγανε τη βάρκα κι έτριζαν τα γέρικα ξύλα, «κριτς!» ράγισε το σκαρί. Μπήκαν νερά. Πάει, βούλιαξε η ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ, βρέθηκε στο βυθό ο χιονάνθρωπος. Τον είδανε τα ψάρια, τα μικρά τρομάξανε, τα πιο μεγάλα ξαφνιαστήκανε. Ήταν κι ένας καρχαρίας που όρμησε και «χαπ!» κόβει ένα κομμάτι από την κοιλιά του χιονάνθρωπου. Μα ήταν παγωμένη η μπουκιά και του πονέσανε οι αμυγδαλές και το ‘βαλε στα πόδια ο καρχαρίας.

Ο χιονάνθρωπος κοιτούσε γύρω με τα δυο κουκουναρομάτια του, κοιτούσε και χάζευε τα ψάρια, τα φύκια, τα όστρακα και τα κοχύλια. Μετά, άρχισε να λιώνει. «Βοήθεια!» φώναξε, αλλά δεν υπήρχε κανείς στον βυθό που θα μπορούσε να τον σώσει. Έλιωσε, λοιπόν, κι έγινε νερό. Ένα αυλάκι παγωμένο, που κάποτε ήταν χιονάνθρωπος.
Πέρασαν πολλές μέρες, πέρασαν μήνες και το νερό αυτό που κάποτε ήταν χιονάνθρωπος, βρέθηκε σε άλλη παραλία. Το έριξαν τα κύματα στα βράχια, κύλησε σε μια λακκούβα κι έμεινε εκεί. Βγήκε ο ήλιος και το ζέστανε, το έκανε μικρές σταγόνες, π’ ανασηκώθηκαν ψηλά, μέχρι τον ουρανό φτάσανε, ενώθηκαν όλες μαζί, φτιάξανε ένα σύννεφο. Ο άνεμος έσυρε μαζί του το σύννεφο, το έφερε πάνω από το βουνό το χιονισμένο, απ’ όπου ο χιονάνθρωπος είχε ξεκινήσει κι εκεί το σύννεφο έπεσε σα χιόνι πάνω στην κορυφή.
Κάτι περαστικοί ορειβάτες άρχισαν τον χιονοπόλεμο και μετά φτιάξανε ένα χιονάνθρωπο. Του βάλανε δυο κουκουνάρια για μάτια, ένα βελανίδι για μύτη, δυο ξερά κλαριά από πεύκο για χέρια. Μετά φύγανε και ξεχάσανε το στόμα.
Μα αυτό δεν στενοχώρησε τον χιονάνθρωπο. . Ήταν τόσο χαρούμενος, που ξαναγύρισε στον τόπο του, τόσο ευτυχισμένος, που δεν χάθηκε ούτε στην πλατεία, ούτε στη μανιασμένη θάλασσα, ούτε και στο βυθό με τα κοχύλια του, τα ψάρια του κι εκείνον τον απαίσιο, τον κακό καρχαρία του…
Κι όλα άρχισαν ξανά απ΄ την αρχή …σαν κύκλος… σαν την ίδια τη ζωή !

                                                                       Καλό Σαββατοκύριακο !

Τα λόγια της Παρασκευής !

10^ο Νηπιαγωγείο Ηρακλείου                         Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Τα λόγια της Παρασκευής !

Η ευχή μας  για τη νέα χρονιά :  Να είναι ανθρώπινη, αισιόδοξη και  με οδηγό τα παιδιά μας…

Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά…

Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά έστω και για μια μέρα

ας τον δώσουμε να παίξουν σαν ένα πολύχρωμο μπαλόνι

ας παίξουν τραγουδώντας ανάμεσα στ΄ αστέρια.

Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά

σαν ένα τεράστιο μήλο, σαν ψίχα ολόζεστου ψωμιού

να χορτάσουν μια μέρα τουλάχιστον.

Ας δώσουμε τον κόσμο στα παιδιά

να μάθει έστω και για μια μέρα ο κόσμος τη φιλία.

Τα παιδιά θα πάρουν απ΄ τα χέρια μας τον κόσμο

θα φυτέψουν αθάνατα δέντρα.

                                                

                                                  Ναζίμ Χικμέτ 

Κάνε, καλέ θεούλη, ναχουν όλα τα παιδάκια

Ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.

Κάνε καλέ θεούλη, να ναι όλοι καλά

Έτσι που και μεις να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας

…Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ΄τη χαρά που δίνεις κοριτσάκι

Να το θυμάσαι, κοριτσάκι!

                                                              Γιάννης Ρίτσος

 

Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού σε πια κορφή ερημική.

Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά τόσο καλή τόσο γλυκή…

                                       

                                                Κώστας Βάρναλης