Το φθινόπωρο ...μέσα από τα δέντρα..

...Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας πολύ πολύ μικρούλικος ανθρωπάκος, τόσος δα, και ζούσε μέσα στις σχισμές των δέντρων.Του άρεσε να μυρίζει το άρωμα του κορμού τους, να κρύβεται κάτω από τα φύλλα τους όταν έβρεχε, να θαυμάζει τα χρώματα που άλλαζαν τα λουλούδια τους, τα φύλλα, η φύση ολόκληρη ανάλογα με την εποχή. Του άρεσε επίσης να ακούει το ρυθμό της καρδιάς των δέντρων και πολλά βράδια διάλεγε να κοιμηθεί σ΄ όποιο δέντρο του διηγούταν την πιο όμορφη ιστορία ...
- Μα, κυρία, μιλάνε τα δέντρα;
-...και βέβαια μιλάνε, έχουν την  δική τους γλώσσα αρκεί να την  " ξέρεις " , να την νοιώσεις και να την καταλάβεις ...
-Ξέρω , ξέρω φώναξε ο Νίκος...να κοίτα,  τώρα που πέφτουν τα φύλλα τους, μας λέει ,ότι είναι  πολύ λυπημένο ...αλλά δεν πειράζει ...θα ξαναβγούν την ΄Ανοιξη...
-κι εμένα μου είπε μια ιστορία ...πως τις νύχτες που είναι λαμπερές οι άνθρωποι κοιμούνται καλύτερα, είπε η Κατερίνα
-...και μια μέρα μια νεράιδα ήρθε και το ακούμπησε και έγινε πολύ φωτεινό, είπε η Μαρίλια
-...οχι όχι ...η νεράιδα ήθελε να το μεταμορφώσει σε γατούλα αλλά αυτό έβαλε τα κλάματα και έτσι δεν το κανε , είπε η Μαρία
-...μια πάπια πήγε κοντά του και άφησε εκεί τα παπάκια της να ξεκουραστούν, είπε η Ερμιόνη
-...εμένα μου είπε να προσέχω γιατί μπορεί να γίνει σεισμός , είπε η Βέρα
-...κι εμένα πως θέλει να πάει στο σχολείο , σαν εμάς , να μάθει πολλά πράγματα , είπε ο Ερμής
-...και πως εδώ, ΕΔΩ στην αυλή μας του αρέσει πάρα πολύ , είπε η Πένυ.

...κι έτσι ο μικρούλης Αζάρ, όπως ήταν τ΄ όνομα του, αποκοιμήθηκε στο τέταρτο δέντρο της αυλής μας κάτω από μια πευκοβελόνα για να μην ...κρυώνει την νύχτα που βγαίνουν τ΄ αστέρια και έχει πολύ υγρασία ...κι έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα....


Και ακούσαμε όλα τα δέντρα της αυλής μας ( με ένα στηθοσκόπιο )...και μας είπαν χιλιάδες πράγματα για το φθινόπωρο και μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε όλα τα χρώματα της φύσης αυτήν την εποχή ( κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, πορτοκαλί, καφέ, κίτρινο) κι ακούσαμε τον ήχο του αέρα, της βροχής , το θρόισμα των φύλλων, το τακ πάνω στο έδαφος όταν πέφτουν και φτιάχνουν αυτό το υπέροχο χαλί γεμάτο χρώματα...

-Μα όταν κυρία φυσήξει αγέρας δυνατός τα φύλλα φεύγουν...
-Αλήθεια , και που νομίζετε  ότι πάνε ;
-...στον ήλιο, στη γη, στα σύννεφα , στον Θεό, παντού...,σε όλη τη γειτονιά, στη βροχή, στον ουρανό, στα κάγκελα, στα παραμύθια και κάνουν παρέα στον Αζάρ ......

...και αφού παίξαμε , ακούσαμε, μυρίσαμε, γευτήκαμε και ζωγραφήσαμε τα αποτυπώματα των κορμών των δέντρων μας, πήγαμε να ...φάμε το πρωινό μας ....γεμάτοι από ....Φθινόπωρο !!!!!

Ο εαυτός μου ....

Ποιός είμαι; Πως είμαι; Με ποιόν μοιάζω; Είμαι ψηλός; Είμαι όμορφη; Τι χρώμα μαλλιά έχω; Γιατί τα χέρια μου είναι τόσο μικρά; Η μύτη μου είναι σαν του μπαμπά; Τα μάτια μου λέει η μαμά ότι είναι τα δικά της ...ΕΓΩ τι απ΄όλα αυτά ΕΙΜΑΙ ;

Μια πρώτη προέσεγγιση στον εαυτό μου ήταν απο τα πρώτα θέματα που μας απασχόλησαν στην τάξη μας μόλις ξεκίνησε η φετινή χρονιά.Οι απορίες μας πάρα πολλές και ο καλύτερος τρόπος για να τις λύσουμε τια θαμπορούσε να είναι εκτός από την μουσική, τον χορό και το θεατρικό παιχνίδι. Και...

...μικρά και μεγάλα μονοπάτια ( από χρωματιστά υφάσματα) στρώθηκαν κάτω στο πάτωμα κι εμείς περπατήσαμε πάνω τους και ανακλύψαμε εκεί μέσα στο " δάσος " μικρούς μαγικούς καθρέφτες που κάποια πολύ σοφή Θέα τους είχε κρύψει !!!...Πω πω χίλιες γκριμάτσες μπορούσαμε να κάνουμε, να δείξουμε όλα μας τα συναισθήματα , μα και να δούμε πως είμαστε αστείοι πολύ. Αναγνωρίσαμε τα μέλη του σώματος μας, συγκρίναμε, σκεφτήκαμε , ανακαλύψαμε πάρα πολλά και προχωρήσαμε μέσα στο δάσος και κάποια στιγμή εκεί στην άκρη του μας περίεμενε ένας μεγάλος αληθινός καθρέφτης και ...η εκπληξή μας " καθρεφτίστηκε " με μιάς...Αλήθεια ποτέ δεν είχαμε παρατηρήσει τόση ώρα τον εαυτό μας και η κυρία Φρόσω μας βοήθησε πολύ να καταλάβουμε πως αν και μικροί άνθρωποι όλοι μας δεν μοιάζουμε και πολύ με το φίλο μας κι ας έχουμε όλοι, δύο πόδια, δύο χέρια, μια μύτη, δύο μάτια, ένα στόμα και μαλλιά ...αυτά κι αν είναι πολύ διαφορετικά...

...και μάθαμε πολλές νέες λέξεις...και μετρήσαμε ...και συζητήσαμε και πάνω απ όλα προβληματιστήκαμε ...

κι ύστερα φτιάξαμε τους δικούς μας καθρέφτες ...και διαβάσαμε κι ένα πολύ ωραίο βιβλίο για τα χέρια μας που καταλάβαμε πως : " Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε"...

Τα χέρια είναι για να : τρώμε, να ζωγραφίζουμε , να πίνουμε, να χαιδεύουμε, να παίζουμε,να κάνουμε κούνια, να πιάνουμε, να κόβουμε, να γράφουμε, να χαιρετάμε, να στέλνουμε φιλιά, να πλάθουμε...

Ολοήμερο Α ΄  ( επεξεργασία θέματος  24 - 28 Σεπτεμβρίου 2012)

Πρώτες μέρες...!!!

....Ανοίξαμε τελικά...με όποια προβλήματα ανοίξαμε και γέμισε η τάξη γλυκιές φωνές και γέλια και τραγούδια και κλάματα τις πρώτες μέρες και από  σήμερα όλα πια είναι...κανονικά ...
Σεπτέμβρης, κι ήρθαν και τα πρωτοβρόχια κι ευτυχώς ...δεν πλημμυρίσαμε. Τσαλαβουτήσαμε μόνο στις μεγάλες λακούβες έξω στην αυλή έτσι για να χαρεί η μαμά το μεσημέρι με τα καινούργια παπούτσια μας που άλλαξαν χρώμα και μπατζάκια από τα μακρυά παντελόνια που βιάστηκαν να μας βάλουν μην και κρυώσουμε να  κουβαλάνε τώρα  και ...μισό λίτρο νερό...!!!

      Η αυλή μας " μύρισε" φθινόπωρο ...Μια μπόρα ήταν τόσο ικανή που καθάρισε όλα μας τα δέντρα , το χώμα ποτίστηκε με μεγάλη βουλιμία και οι κούνιες επιτέλους καθάρισαν ...
Κι εμείς  συντροφιά πάντα με την Μιμή μας, την μικρή κουκλοποντικίνα μας, προσπαθούμε να καταλάβουμε πως να οργανώσουμε την τάξη μας. Να φτιάξουμε τις γωνιές μας λέει η κυρία, να βάλουμε παντού ταμπελίτσες με το όνομά μας.Τι μπελάς κι αυτός, πρέπει να βάζουμε τα γράμματα πάνω σε ένα ίσιο δρομάκι κι όχι ανακατεμένα γιατί δεν προχωρούν έτσι και δεν καταλαβαίνει κανείς τι θέλουν να πουν...Δύσκολα πράγματα αλλά που θα πάει θα τα καταφέρουμε ...

Κι αυτοί οι αριθμοί , όλο τρέχουν, τρέχουν και προσπαθούν λέει να φτάσουν ....στο άπειρο. Ολο καινούργιες λέξεις και δεν τις πολυκαταλαβαίνουμε...
Τα χρώματα όμως μας ενθουσίασαν και τα πινέλα ...Βούτηξαμε καλά καλά και δώσαμε ζωντάνια στο λευκό χαρτί. Και τι δεν φτιάξαμε για να στολίσουμε την τάξη μας...
Είναι όμορφα τελικά στο σχολείο. Ο φόβος μας έχει αρχίσει να φεύγει σιγά σιγά και η γαλήνη, η σιγουριά, η εμπιστοσύνη άρχισαν να γεμίζουν την μικρή μας ψυχούλα.Είναι οι πρώτες μέρες, οι γεμάτες παράξενα συναισθήματα. Ακόμα δεν ξέρουμε τι ώρα θα έρθει να μας πάρει η μαμά, ποίοι είναι οι καινούργοι μας φίλοι, ποιά είναι η θέση μας στην παρεούλα, ποιά κυρία θα είναι το πρωί και ποιά το μεσημέρι και πρέπει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας ...Μεγαλώσαμε πολύ και πάμε πια στο μεγάλο σχολείο κι έχουμε μεγάλη περιέργεια πως θα κυλήσει η χρονιά , τι θα μάθουμε...αν  τα καταφέρουμε !!!!

Κι όπως λένε οι κυρίες μας ....πάμε όλοι ...δυνατά ...!!!

Και τώρα τι κάνουμε;....Ανοίγουμεεεεεεε....!!!

Πάει κι αυτό το καλοκαίρι.. Ένα λιγότερο ή ένα περισσότερο εξαρτάται πως το βλέπει καθένας μας....
Φτάσαμε αισίως στις 10 Σεπτεμβρίου 2012...Οι καλοκαιρινές μας διακοπές ανήκουν πια στο παρελθόν κι εμείς πανέτοιμοι συνεχίζουμε ότι ξέρουμε τόσο καλά να κάνουμε....να αγαπάμε πολύ τα παιδιά και να δίνουμε όσο περίσευμα ψυχής έχουμε για να ...ζήσουν ακόμα καλύτερα.
΄Ενα καλοκαίρι που τα είχε όλα...Μιζέρια , φτώχεια , κακομοιριά, εξελίξεις ....ουπς...δεν είμαστε μεις για τα μίζερα.....Εμείς στρωθήκαμε ήδη στη δουλειά σε κόντρα των καιρών και με μπόλικη αισιοδοξία στον σάκο μας ξεκινήσαμε...

Τι κι αν όταν ήρθαμε πρώτη μέρα στο σχολείο όλα ήταν ...ρημαγμένα...η αυλή μας σε κατάσταση σήψης από κάθε άποψη, κι όμως αν και το " κράτος " δεν μπορούσε να διαθέσει ούτε προσωπικό ούτε χρήματα, η διάθεση των  εκπαιδευτικών και των οικείων τους ήταν αρκετή να γίνει ... αγνώριστη...Η Κατερίνα, η Μαρίνα, η Φρόσω, ο Παύλος, ο Αλέξανδρος, ο κ. Γιάννης έδωσαν αυτό που λέμε στην καθημερινή μας γλώσσα ..." Τα ρέστα τους και την ψυχή τους "... και η αυλή μας έλαμψε..
Κι ύστερα....φτιάξαμε τα κοντέινερ μας...τα καθαρίσαμε , τα στολίσαμε , διώξαμε όλα τα μικρά και συμπαθητικά έντομα που κατοικούσαν εκεί όλο το καλοκαίρι, βοηθήσαμε τους άστεγους της αυλής να βρούν ένα νέο μέρος να μείνουν, απομακρύναμε και τις γάτες πολύ προσεκτικά γιατί όπως και να το κάνουμε, αρρώστιες υπάρχουνε , μικρά παιδιά περιμένουμε αύριο  και ....καθίσαμε όλες μαζί να σκεφτούμε την χρονιά που μας έρχεται...
Οι μισθοί μας , αξιοπρεπέστατοι, είπαμε, οι συνθήκες άριστες ( με σχεδόν καθόλου νερό αλλά κάτι θα γίνει και γιαυτό ...) με μηδαμινά έσοδα από την Πολιτεία, με νέα προγράμματα !!!, με αξιολογήσεις , με απεργίες , με .............................. τέλος . 

Βάλαμε μεγάλη τελεία και θυμηθήκαμε τι σημαίνει για μας σχολείο.....

Σχολείο για μας, είναι να μπορείς να κάνεις τα πάντα από το τίποτα, να αγαπάς τη γνώση, την μάθηση, τα παιδιά, τη ζωή, τη χαρά , το γέλιο, την ομορφιά, την καθημερινότητα, την ευθύνη, την αλήθεια, την ελευθερία. Κι έτσι βρήκαμε πως θα ξεκινήσουμε την αυριανή μας μέρα. Μια μικρή, τόση δα λέξη , μπορεί να έχει τόση δύναμη που να τ΄αλλάξει όλα και την γράψαμε στον τοίχο και την κάναμε " σημαία " μας για τους δύσκολους καιρούς που έρχονται αλλά που εμείς θα τους περάσουμε καλά.

Ζω ....είναι αυτή η λέξη κι έτσι θα ξεκινήσουμε ....όλα τ΄ άλλα θα έρθουν μαζί με τα δυνατά γέλια των παιδιών μας, μαζί με τον αυριανό αγιασμό , μαζί με την αισιοδοξία μας , την αγάπη μας και το μεράκι μας...

΄Ελα .....είναι μια δεύτερη λέξη που θα μας συντροφεύσει όλο το χρόνο...έλα κι εσύ να μοιραστείς όλα όσα νομίζεις ότι θα βοηθούσαν να κάνουμε τα παιδιά μας καλύτερα...και είναι το κάλεσμα στους γονείς γιατί στην όποια προσπάθειά μας τους θέλουμε αρωγούς, γαιτί όπως γράφει και στον τοίχο του σχολείου μας ....χωρίς τα παιδιά δεν υπάρχει ελπίδα.



Καλή σχολική χρονιά σε όλους μας ....!!!!!


Α ναι ....και για το πρόγραμμα,  ο αγιασμός μας θα γίνει την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012 στις 9.00 το πρωί.

O ...Μάγειρας ...( καλοκαίρι 2012...3ο μέρος )

Ενα τραγούδι ...μια συντροφιά για έναν ολόκληρο χρόνο ...( ο Μάγειρας Τσελεμεντές ...)

Λίγο πριν κλείσει η γιορτή μας αφήσαμε για το τέλος ένα τραγούδι που το τραγουδούσαμε όλο το χρόνο. Το αγαπήσαμε πάρα πολύ και είπαμε να σας το παρουσιάσουμε λίγο διαφορετικά. Μαζέψαμε λοιπόν πολλές γλυκές στιγμές που ζήσαμε όλο το χρόνο μαζί με τα παιδιά στο σχολείο μας, προσθέσαμε και λίγο παράξενα αλλά    " γλυκά " υλικά και δείτε
 τι .....μαγειρέψαμε ......!!!

Μια μεγάλη τσουκάλα στην μέση της σκήνης  και όλα τα παιδιά με πολύχρωμες κορδέλες χορεύουν ελεύθερα στο χώρο με τη μουσική του του Μιχάλη Νικολούδη : " Το στόμα της αλήθειας" ...

Η κυρία Φρόσω ..ο ένας από τους " μεγάλους μάγειρες ".....ετοιμάζει την τσουκάλα και 

....το νερό είναι ήδη έτοιμο.....

Τα παιδιά παίρνουν τις θέσεις  τους και 

......καθένα " λέει " την πιο όμορφη στιγμή της χρονιάς ρίχνοντας μέσα στην τσουκάλα την κορδέλα του ...κι ο " μάγειρας"  ανακατεύει συνέχεια ...

- ( Φρόσω )  : Η πρώτη στιγμούλα ετοιμάζεται να μπει....

(νήπια    -    ολοήμερο α΄ ) :

....Οταν στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο 

....Οταν πήγαμε στο ενυδρείο

....Οταν έπαιζα με τον Μιχάλη

....οταν πήγαμε στο καράβι

....όταν πήγαμε στο μουσείο

....οταν πήγαμε στους δεινόσαυρους

....όταν ντύθηκα νίντζα

....όταν πήγαμε στη Λότζια

....όταν μπήκαμε στο λεωφορείο

....οταν παίζαμε ...

...οταν κάναμε την εποχή με το φθινόπωρο

....Κάθε πρωί που βλέπω τα ματάκια σας ( κ. Κατερίνα)

....την ώρα που κοιτώ τα χαμόγελά σας    (κ. Φρόσω )

και τώρα ήρθε η ώρα να βάλουμε τα υλικά   (νήπια από ολοήμερο β΄ )

Η κ. Σόνια είναι ο άλλος  " μεγάλος μάγειρας  "

Φροντίδα και.... σοκολάτα              

Αγάπη   και ... κρέμα σαντιγί

Χαρά  και....Τρούφα

Ελπίδα  και .... Ζάχαρη

Αγάπη  και ...κανέλα

Χαρά  και .... γιαούρτι

Ευτυχία και.... Φράουλες

Φροντίδα και ....Άρωμα

Αγάπη  και ....  κεράσια

Σοκολάτα  και ....Φιλία

Ειλικρίνεια και ....ζάχαρη

Αγάπη  και ....παγωτό

Αγάπη  και ...κεράσι

Ελπίδα  και ....σαντιγί 

κ. Ελένη ... "όλες τις στιγμές και πιο πολύ αυτήν που είναι η τελευεταία"  ....

κ. Σόνια ...."και η γλυκιά η παρεούλα μας "

και όλοι μαζί χορεύουμε γύρωα από την τσουκάλα ..με χάρτινα πιάτα ......όσο το γλυκό μας ετοιμάζεται.......

Το 10ογλυκό μας είναι έτοιμο .....και άλλη μια χρονιά τελειώνει γεμάτη από χιλιάδες όμορφες στιγμές , αναμνήσεις, εικόνες και πολλή πολλή αγάπη ....

καλό καλοκαίρι ....σε όλους ...!!!!

 ♪♫ Μουσικό Παραμύθι ♪♫  ο Μάγειρας ....
Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος 

Μουσική: Δημήτρης Μαρκατόπουλος 

Τραγούδι : Μάριος Φραγκούλης 

Συμμετέχει ο Ηλίας Μαμαλάκης και ....ο καραγκιόζης του Ευγένιου Σπαθάρη ...

Πήρα από τα παραμύθια
τα κουκιά και τα ρεβίθια,
μία φασολιά πελώρια,
το λαγό και τα κοκόρια.
Πήρα όλα τα καρβέλια,
τα σταφύλια από τ' αμπέλια,
τα εφτά τα κατσικάκια
και τα τρία γουρουνάκια.

Έχουμε σας λέω πανηγύρια.
Φέρτε πιάτα, φέρτε και ποτήρια.
Μάγειρας Τσελεμεντές θα γίνω
κι ότι μαγειρεύω θα το δίνω
στα παιδιά.
Φέρτε τα μαχαιροπήρουνα σας
και τα παραμύθια της γιαγιάς σας,
τα παιδιά να φάνε και να πιούνε
και ποτέ, ποτέ μην κοιμηθούνε
νηστικά.

Με το ζόρι απ τη φωλιά τους
πήρα τη φωτιά απ' τους δράκους
κι απ' τις μάγισσες καζάνια,
κατσαρόλες και τηγάνια.
Έριξα τα υλικά μου
και τ' αλατοπίπερά μου.
Απ' τα παραμύθια κλέβω
να 'χω για να μαγειρεύω

Αν........Καλοκαιρινή γιορτή (Μέρος 1ο)

Αν........αν.......αν...............

Χορεύουμε , τραγουδάμε, σκεφτόμαστε, τραγουδάμε ...αν....

 Τα παιδιά ρωτάνε μεταξύ τους  και απαντούν 

Αν η μαμά μου ήταν πεταλούδα...θα πετούσε ψηλά στον ουρανό

Αν ήμουνα δύτης;.......θα  έπιανες ψάρια

Αν ήμουνα ο Διαμαντίδης ; θα κάρφωνες συνέχεια καλάθια

Αν μπορούσα να σηκώσω λίγη γη ; Θα ήσουν μπρατσαράς

Αν η μαμά μου ήτανε νεράιδα ; Θα είχε μαγικό ραβδί

Αν ο μπαμπάς μου ήταν μάγειρας ; Θα έψηνε  λουκουμάδες

Αν ήμουν πασχαλίτσα; Θα είχες μαύρες βούλες ...

Αν η μαμά μου ήταν λουλούδι ; Θα ήταν μαργαρίτα

Αν η μαμά μου ήταν πριγκίπισσα; Θα της επεφτε ενα μπαλόνι

Αν η μαμά μου ήταν μπαλαρίνα; Θα έκανε τρεις πιρουέτες

Αν η μαμά μου ήταν βασιλοπούλα; Θα είχε ένα ροζ φόρεμα

Αν η μαμά μου ήταν η Σταχτοπούτα ;Θα φορούσε γυάλινα γοβάκια

Αν ήμουν ο Batman; Θα πετούσες με σχοινί.

Αν το νηπιαγωγείο δεν τέλειωνε ποτέ ; Θα ήταν ...τέλεια

                                                      "AN" του Δημήτρη Μητσοτάκη

Μαμάδες και μπαμπάδες ...αφήστε τις κάμερες κι ελάτε μαζί μας ....κι όλοι μαζί τραγουδάμε ...

Αν είχαν όλοι οι άνθρωποι να φαν.......

Αν είχαν όλοι οι άνθρωποι μπουφάν 

Αν όσο κι αν δουλεύεις δεν σου φταν 

Αν...στον κόσμο δεν υπήρχε Αφγανιστάν...

......πετρέλαια , διαμάντια και Ιράν 

Αν σε κόβουν κομματάκια και ορμάν...

.........τη σκέψη σου σιγά σιγά ρουφάν 

Μα δεν κολλάν οι άνθρωποι σαν σπαν 

όταν περνούν τα χρόνια και κυλάν

ΑΝ........

(Ολοήμερο Α ΄  Φρόσω Παπαδομιχελάκη  - Κατερίνα Περρή )

Η χώρα...της Αγάπης...καλοκαίρι 2012..(μέρος 2ο)

Υπήρχε κάποτε μια …χώρα γεμάτη χρώματα, μουσικές, μυρωδιές,χαρές αλλά και λύπες …παιχνίδια, βιβλία, παιδιά , μαμάδες , μπαμπάδες, παππούδες και γιαγιάδες  κι ότι έχουν όλες οι χώρες του κόσμου …είχε όμως και κάτι διαφορετικό από τις άλλες. Όλα γίνονταν μόνο για το όνομά της ….και είχες πολλές πολλές μορφές ....άραγε ...θα μπορούσατε να την μαντέψετε?

Μητρική Αγάπη : Με αφορμή τον Πίνακα του Γ. Ιακωβίδη ( μητρική στοργή )

 ...και κρατήσαμε τρυφερά τα  ...μωρά μας ...και τα νανουρίσαμε και ...τους δώσαμε γάλα ...κι ύστερα κοιμηθήκαμε κι εμείς με ένα νανούρισμα ...οπως το κανε κι η δική μας η μαμά ...

                                                                       
    ( Το νανούρισμα του ήλιου -  Αρετή Κετιμέ ).

και το ξυπνητήρι του χρόνου ....μας " μεγάλωσε " ....πίσω από ένα μακρύ κόκκινο πανί που το " έτρεφε ο ήλιος και η αγάπη " ...μας μεγάλωσε ...τόσο πολύ που ήταν ...ώρα πια να πάμε στο σχολείο ...και να ξεκινήσει το παιχνίδι ....και μαζί μια αγάπη πολύ δυνατή επίσης και πολύ σημαντική .... η ...

Φιλική Αγάπη : Με αφορμή τον πίνακα του  Pieter Bruegel Παιδικά παιχνίδια ....

κι εμείς αρχίσαμε τα παιχνίδια με τους φίλους μας ....Περνά περνά η μέλισσα και διαλέγαμε ποιο φρούτο μας άρεσε η φράουλα ή η μπανάνα ...και εκεί πάνω ξεκίνησε ο καυγάς ...και μαλώσαμε πολύ ...και ...σιγά σιγά κατα λάβαμε πως η λύπη δεν χωράει μέσα στη φιλία ....

 και χορέψαμε πολύ κι αγκαλιαστήκαμε και ...

Εγώ κι εσύ μαζί !!!

Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Τζίμης Πανούσης. Οικογένεια, ζωάκια, φίλοι, ζευγάρια, παιχνίδια, οτιδήποτε μας κρατάει παρέα!!! ...Γιατί κανείς δε μπορεί να είναι μόνος...!

 Αγάπη - ΄Ερωτας ...και τα χρόνια πέρασαν ...και μεγαλώσαμε πολύ ....και ο έρωτας άρχισε να μπαίνει  στη ζωή μας άλλες φορές μας έφερνε χαρά κι άλλες φορές μικρές λύπες ...

Μια μαργαρίτα μπορούσε καμμιά φορά να μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα ειδικά αν στο τελευταίο της πέταλο ...δεν μας αγαπούσε ....και τότε ....ένα δάκρυ και ....ένα τραγούδι μπορούσε να δείξει καλύτερα τα συναισθήματα μας ...

Αγάπη που ΄γινες δίκοπο μαχαίρι ..Μελίνα Μερκούρη- Μανος Χατζιδάκης ....

- Γιατί κλαις ; 

-Γιατί μου ΄πε η μαργαρίτα πως δεν μ αγαπάς...

-Μην " ακούς "  τις μαργαρίτες ...εμένα ν ακούς..κι εγώ σ΄ αγαπώ ίσαμε ...τ΄ αστέρια

κι επειδή στη χώρα αυτή δεν χωράει καθόλου μα καθόλου η λύπη ...

....γιατί είναι όπως πολύ καλά καταλάβατε ...Η χώρα της Αγάπης εμείς σας αγαπάμε όλους και το φωνάζουμε ΔΥΝΑΤΑ ....πολύ ΔΥΝΑΤΑ ...

Σ' αγαπώ ....μαμά ...μπαμπά ....όλους σας αγαπάμε ......

....και όλοι μαζί με μια καρδιά που την κρατάμε ψηλά ...μαμάδες...μπαμπάδες....παιδιά ...χορεύουμε ....

(Μουσική : Ευανθία Ρεμπούτσικα ..Carrusel )

...........


(ολοήμερο β΄  : Σόνια Μποτονάκη
                           Ελένη Μπετεινάκη )