Κάθε Παρασκευή και μια μικρή ιστορία για τους γονείς ή όπως λέμε :
« Τα λόγια της Παρασκευής »
Ο Αλυσοδεμένος Ελέφαντας!
Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ ο μαγικός
κόσμος του τσίρκου. Ενθουσιαζόμουν όταν έβλεπα από κοντά όλα αυτά τα ζώα που
ταξίδευαν μέσα στα τροχόσπιτα από τη μια
πόλη στην άλλη.
Στην παράσταση,
όλα μου φαίνονταν μαγικά και λαμπερά, αλλά η στιγμή που εμφανιζόταν ο ελέφαντας
ήταν η αγαπημένη μου.
Το γιγάντιο ζώο
ήταν τρομερά επιδέξιο, τρομερά μεγάλο και τρομερά δυνατό .
Σίγουρα, ένα ζώο
σαν κι αυτό θα μπορούσε να ξεριζώσει ολόκληρο δέντρο μ ένα μικρό τράβηγμα. Το
δίχως άλλο…
Μου έκανε μεγάλη
εντύπωση, όμως, που μετά από κάθε επίδειξη το προσωπικό του τσίρκου αλυσόδενε
τον ελέφαντα σ ένα μικροσκοπικό ξυλαράκι, ελάχιστα βυθισμένο στην άμμο.
Αυτό ήταν για μένα
μεγάλο μυστήριο. Ακόμα κι αν η αλυσίδα ήταν χοντρή και γερή ένα ζώο που
μπορούσε να γκρεμίσει ολόκληρο τοίχο μ ένα τράβηγμα , εύκολα θα μπορούσε ν απελευθερωθεί
από το ξυλαράκι και να το βάλει στα πόδια. Το συγκρατούσε τον ελέφαντα; Γιατί
δεν το έσκαγε ;
Όταν ήμουν πέντε ή
έξι χρόνων, πίστευα ακόμα ότι οι μεγάλοι τα ήξεραν όλα.
Έτσι πήγα και
ρώτησα τους δασκάλους μου , το θείο και τη μητέρα μου για το μυστήριο του
ελέφαντα.
Εκείνοι μου
εξήγησαν ότι ο ελέφαντας δεν το έσκαγε
επειδή τον είχαν δαμάσει.
Τότε , όπως ήταν
λογικό, τους ρώτησα : « Αν είναι δαμασμένος και για αυτό δεν το σκάει, γιατί
τον δένουν;»
Κάνεις δεν ήξερε να
μου απαντήσει σ αυτήν την ερώτηση…
Πολύ καιρό μετά,
μια νύχτα, γνώρισα κάποιον πολύ σοφό που είχε ταξιδέψει στην Ινδία , και αυτός
με βοήθησε να βρω την απάντηση .
Ο ελέφαντας του
τσίρκου είχε μείνει δεμένος σ ένα ξυλαράκι, από τότε που ήταν πολύ μικρός.
Θυμάμαι που
έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα το μικρό, νεογέννητο ελεφαντάκι, να κάθετε δεμένο
στο ξύλο. Το φαντάστηκα να σπρώχνει και να τραβάει την αλυσίδα κάθε μέρα, όλη μέρα
, και να προσπαθεί να λυθεί…
Σχεδόν μπορούσα να το δω να κοιμάται κάθε
νύχτα εξαντλημένο από την κούραση, με τη σκέψη πως το επόμενο πρωί θα ξαναπροσπαθούσε.
Όλα ήταν μάταια : το ξυλαράκι ήταν πολύ γερό για ένα νεογέννητο ζωάκι, ακόμα
και αν μιλάμε για ελέφαντα.
Ώσπου μια μέρα, την πιο θλιβερή της μικρής του
ζωής, το ελεφαντάκι δέχτηκε ότι δεν μπορούσε να ελευθερωθεί και παραδόθηκε στη
μοίρα του. Κατάλαβα τότε γιατί ο τεράστιος και πανίσχυρος ελέφαντας που έβλεπα
στο τσίρκο έμενε αλυσοδεμένος . Ήταν πια σίγουρος πως ποτέ δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί
από το ξυλάκι του. Το κακόμοιρο ζώο είχε πια την αποτυχία χαραγμένη στην ελεφάντινη
μνήμη του και ποτέ, ποτέ πια δεν θα ξαναδοκίμαζε τη δύναμη του …Κάποιες νύχτες ονειρεύομαι
ότι πλησιάζω τον αλυσοδεμένο ελεφαντάκι και
του λέω στο αφτί :
« Ξέρεις κάτι ;
Εμείς οι δυο μοιάζουμε. Νομίζεις κι εσύ ότι δεν μπορείς να κάνεις κάποια
πράγματα επειδή μια φορά, κάποτε , προσπάθησες και δεν τα κατάφερες. Πρέπει να
καταλάβεις ότι ο καιρός πέρασε και σήμερα είσαι πιο μεγάλος και πιο δυνατός από
παλιά. Αν ήθελες στ αλήθεια να απελευθερωθείς , είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσες
να το πετύχεις. Γιατί δεν το δοκιμάζεις;
»
Μερικές φορές
ξυπνάω με τη σκέψη ότι ο ελέφαντας μου, τελικά, κάποια μέρα το επιχείρησε και
κατάφερε να ξεριζώσει το ξύλο. Τότε χαμογελάω και φαντάζομαι ότι το τεράστιο
ζώο συνεχίζει να ταξιδεύει με το τσίρκο επειδή χαίρεται να βλέπει τα παιδιά να διασκεδάζουν, αλλά
χωρίς αλυσίδα.
(
Χόρχε Μπουκάϊ , εικονογράφηση Γκούστι, εκδ. OPERA)
Κι όπως λέει ο
ίδιος ο συγγραφέας : Η ιστορία είναι αφιερωμένη στα παιδιά μου, που την άκουσαν
εκατοντάδες φορές και κάθε φορά χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό
Στα « δικά μας »
παιδιά μα πάνω απ όλα στους γονείς τους !!!
Καλό Σαββατοκύριακο !!!
a.jpg)
