Ετικέτες

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Το φθινόπωρο ...μέσα από τα δέντρα..

...Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας πολύ πολύ μικρούλικος ανθρωπάκος, τόσος δα, και ζούσε μέσα στις σχισμές των δέντρων.Του άρεσε να μυρίζει το άρωμα του κορμού τους, να κρύβεται κάτω από τα φύλλα τους όταν έβρεχε, να θαυμάζει τα χρώματα που άλλαζαν τα λουλούδια τους, τα φύλλα, η φύση ολόκληρη ανάλογα με την εποχή. Του άρεσε επίσης να ακούει το ρυθμό της καρδιάς των δέντρων και πολλά βράδια διάλεγε να κοιμηθεί σ΄ όποιο δέντρο του διηγούταν την πιο όμορφη ιστορία ...
- Μα, κυρία, μιλάνε τα δέντρα;
-...και βέβαια μιλάνε, έχουν την  δική τους γλώσσα αρκεί να την  " ξέρεις " , να την νοιώσεις και να την καταλάβεις ...
-Ξέρω , ξέρω φώναξε ο Νίκος...να κοίτα,  τώρα που πέφτουν τα φύλλα τους, μας λέει ,ότι είναι  πολύ λυπημένο ...αλλά δεν πειράζει ...θα ξαναβγούν την ΄Ανοιξη...
-κι εμένα μου είπε μια ιστορία ...πως τις νύχτες που είναι λαμπερές οι άνθρωποι κοιμούνται καλύτερα, είπε η Κατερίνα
-...και μια μέρα μια νεράιδα ήρθε και το ακούμπησε και έγινε πολύ φωτεινό, είπε η Μαρίλια
-...οχι όχι ...η νεράιδα ήθελε να το μεταμορφώσει σε γατούλα αλλά αυτό έβαλε τα κλάματα και έτσι δεν το κανε , είπε η Μαρία
-...μια πάπια πήγε κοντά του και άφησε εκεί τα παπάκια της να ξεκουραστούν, είπε η Ερμιόνη
-...εμένα μου είπε να προσέχω γιατί μπορεί να γίνει σεισμός , είπε η Βέρα
-...κι εμένα πως θέλει να πάει στο σχολείο , σαν εμάς , να μάθει πολλά πράγματα , είπε ο Ερμής
-...και πως εδώ, ΕΔΩ στην αυλή μας του αρέσει πάρα πολύ , είπε η Πένυ.

...κι έτσι ο μικρούλης Αζάρ, όπως ήταν τ΄ όνομα του, αποκοιμήθηκε στο τέταρτο δέντρο της αυλής μας κάτω από μια πευκοβελόνα για να μην ...κρυώνει την νύχτα που βγαίνουν τ΄ αστέρια και έχει πολύ υγρασία ...κι έζησε αυτός καλά κι εμείς καλύτερα....


Και ακούσαμε όλα τα δέντρα της αυλής μας ( με ένα στηθοσκόπιο )...και μας είπαν χιλιάδες πράγματα για το φθινόπωρο και μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε όλα τα χρώματα της φύσης αυτήν την εποχή ( κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, πορτοκαλί, καφέ, κίτρινο) κι ακούσαμε τον ήχο του αέρα, της βροχής , το θρόισμα των φύλλων, το τακ πάνω στο έδαφος όταν πέφτουν και φτιάχνουν αυτό το υπέροχο χαλί γεμάτο χρώματα...

-Μα όταν κυρία φυσήξει αγέρας δυνατός τα φύλλα φεύγουν...
-Αλήθεια , και που νομίζετε  ότι πάνε ;
-...στον ήλιο, στη γη, στα σύννεφα , στον Θεό, παντού...,σε όλη τη γειτονιά, στη βροχή, στον ουρανό, στα κάγκελα, στα παραμύθια και κάνουν παρέα στον Αζάρ ......

...και αφού παίξαμε , ακούσαμε, μυρίσαμε, γευτήκαμε και ζωγραφήσαμε τα αποτυπώματα των κορμών των δέντρων μας, πήγαμε να ...φάμε το πρωινό μας ....γεμάτοι από ....Φθινόπωρο !!!!!





Ο εαυτός μου ....

Ποιός είμαι; Πως είμαι; Με ποιόν μοιάζω; Είμαι ψηλός; Είμαι όμορφη; Τι χρώμα μαλλιά έχω; Γιατί τα χέρια μου είναι τόσο μικρά; Η μύτη μου είναι σαν του μπαμπά; Τα μάτια μου λέει η μαμά ότι είναι τα δικά της ...ΕΓΩ τι απ΄όλα αυτά ΕΙΜΑΙ ;

Μια πρώτη προέσεγγιση στον εαυτό μου ήταν απο τα πρώτα θέματα που μας απασχόλησαν στην τάξη μας μόλις ξεκίνησε η φετινή χρονιά.Οι απορίες μας πάρα πολλές και ο καλύτερος τρόπος για να τις λύσουμε τια θαμπορούσε να είναι εκτός από την μουσική, τον χορό και το θεατρικό παιχνίδι. Και...


...μικρά και μεγάλα μονοπάτια ( από χρωματιστά υφάσματα) στρώθηκαν κάτω στο πάτωμα κι εμείς περπατήσαμε πάνω τους και ανακλύψαμε εκεί μέσα στο " δάσος " μικρούς μαγικούς καθρέφτες που κάποια πολύ σοφή Θέα τους είχε κρύψει !!!...Πω πω χίλιες γκριμάτσες μπορούσαμε να κάνουμε, να δείξουμε όλα μας τα συναισθήματα , μα και να δούμε πως είμαστε αστείοι πολύ. Αναγνωρίσαμε τα μέλη του σώματος μας, συγκρίναμε, σκεφτήκαμε , ανακαλύψαμε πάρα πολλά και προχωρήσαμε μέσα στο δάσος και κάποια στιγμή εκεί στην άκρη του μας περίεμενε ένας μεγάλος αληθινός καθρέφτης και ...η εκπληξή μας " καθρεφτίστηκε " με μιάς...Αλήθεια ποτέ δεν είχαμε παρατηρήσει τόση ώρα τον εαυτό μας και η κυρία Φρόσω μας βοήθησε πολύ να καταλάβουμε πως αν και μικροί άνθρωποι όλοι μας δεν μοιάζουμε και πολύ με το φίλο μας κι ας έχουμε όλοι, δύο πόδια, δύο χέρια, μια μύτη, δύο μάτια, ένα στόμα και μαλλιά ...αυτά κι αν είναι πολύ διαφορετικά...

...και μάθαμε πολλές νέες λέξεις...και μετρήσαμε ...και συζητήσαμε και πάνω απ όλα προβληματιστήκαμε ...

κι ύστερα φτιάξαμε τους δικούς μας καθρέφτες ...και διαβάσαμε κι ένα πολύ ωραίο βιβλίο για τα χέρια μας που καταλάβαμε πως : " Τα χέρια δεν είναι για να δέρνουμε"...

Τα χέρια είναι για να : τρώμε, να ζωγραφίζουμε , να πίνουμε, να χαιδεύουμε, να παίζουμε,να κάνουμε κούνια, να πιάνουμε, να κόβουμε, να γράφουμε, να χαιρετάμε, να στέλνουμε φιλιά, να πλάθουμε...
Ολοήμερο Α ΄  ( επεξεργασία θέματος  24 - 28 Σεπτεμβρίου 2012)



Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Πρώτες μέρες...!!!

....Ανοίξαμε τελικά...με όποια προβλήματα ανοίξαμε και γέμισε η τάξη γλυκιές φωνές και γέλια και τραγούδια και κλάματα τις πρώτες μέρες και από  σήμερα όλα πια είναι...κανονικά ...
Σεπτέμβρης, κι ήρθαν και τα πρωτοβρόχια κι ευτυχώς ...δεν πλημμυρίσαμε. Τσαλαβουτήσαμε μόνο στις μεγάλες λακούβες έξω στην αυλή έτσι για να χαρεί η μαμά το μεσημέρι με τα καινούργια παπούτσια μας που άλλαξαν χρώμα και μπατζάκια από τα μακρυά παντελόνια που βιάστηκαν να μας βάλουν μην και κρυώσουμε να  κουβαλάνε τώρα  και ...μισό λίτρο νερό...!!!

      Η αυλή μας " μύρισε" φθινόπωρο ...Μια μπόρα ήταν τόσο ικανή που καθάρισε όλα μας τα δέντρα , το χώμα ποτίστηκε με μεγάλη βουλιμία και οι κούνιες επιτέλους καθάρισαν ...
Κι εμείς  συντροφιά πάντα με την Μιμή μας, την μικρή κουκλοποντικίνα μας, προσπαθούμε να καταλάβουμε πως να οργανώσουμε την τάξη μας. Να φτιάξουμε τις γωνιές μας λέει η κυρία, να βάλουμε παντού ταμπελίτσες με το όνομά μας.Τι μπελάς κι αυτός, πρέπει να βάζουμε τα γράμματα πάνω σε ένα ίσιο δρομάκι κι όχι ανακατεμένα γιατί δεν προχωρούν έτσι και δεν καταλαβαίνει κανείς τι θέλουν να πουν...Δύσκολα πράγματα αλλά που θα πάει θα τα καταφέρουμε ...
Κι αυτοί οι αριθμοί , όλο τρέχουν, τρέχουν και προσπαθούν λέει να φτάσουν ....στο άπειρο. Ολο καινούργιες λέξεις και δεν τις πολυκαταλαβαίνουμε...
Τα χρώματα όμως μας ενθουσίασαν και τα πινέλα ...Βούτηξαμε καλά καλά και δώσαμε ζωντάνια στο λευκό χαρτί. Και τι δεν φτιάξαμε για να στολίσουμε την τάξη μας...
Είναι όμορφα τελικά στο σχολείο. Ο φόβος μας έχει αρχίσει να φεύγει σιγά σιγά και η γαλήνη, η σιγουριά, η εμπιστοσύνη άρχισαν να γεμίζουν την μικρή μας ψυχούλα.Είναι οι πρώτες μέρες, οι γεμάτες παράξενα συναισθήματα. Ακόμα δεν ξέρουμε τι ώρα θα έρθει να μας πάρει η μαμά, ποίοι είναι οι καινούργοι μας φίλοι, ποιά είναι η θέση μας στην παρεούλα, ποιά κυρία θα είναι το πρωί και ποιά το μεσημέρι και πρέπει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας ...Μεγαλώσαμε πολύ και πάμε πια στο μεγάλο σχολείο κι έχουμε μεγάλη περιέργεια πως θα κυλήσει η χρονιά , τι θα μάθουμε...αν  τα καταφέρουμε !!!!

Κι όπως λένε οι κυρίες μας ....πάμε όλοι ...δυνατά ...!!!



Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Και τώρα τι κάνουμε;....Ανοίγουμεεεεεεε....!!!

Πάει κι αυτό το καλοκαίρι.. Ένα λιγότερο ή ένα περισσότερο εξαρτάται πως το βλέπει καθένας μας....
Φτάσαμε αισίως στις 10 Σεπτεμβρίου 2012...Οι καλοκαιρινές μας διακοπές ανήκουν πια στο παρελθόν κι εμείς πανέτοιμοι συνεχίζουμε ότι ξέρουμε τόσο καλά να κάνουμε....να αγαπάμε πολύ τα παιδιά και να δίνουμε όσο περίσευμα ψυχής έχουμε για να ...ζήσουν ακόμα καλύτερα.
΄Ενα καλοκαίρι που τα είχε όλα...Μιζέρια , φτώχεια , κακομοιριά, εξελίξεις ....ουπς...δεν είμαστε μεις για τα μίζερα.....Εμείς στρωθήκαμε ήδη στη δουλειά σε κόντρα των καιρών και με μπόλικη αισιοδοξία στον σάκο μας ξεκινήσαμε...
Τι κι αν όταν ήρθαμε πρώτη μέρα στο σχολείο όλα ήταν ...ρημαγμένα...η αυλή μας σε κατάσταση σήψης από κάθε άποψη, κι όμως αν και το " κράτος " δεν μπορούσε να διαθέσει ούτε προσωπικό ούτε χρήματα, η διάθεση των  εκπαιδευτικών και των οικείων τους ήταν αρκετή να γίνει ... αγνώριστη...Η Κατερίνα, η Μαρίνα, η Φρόσω, ο Παύλος, ο Αλέξανδρος, ο κ. Γιάννης έδωσαν αυτό που λέμε στην καθημερινή μας γλώσσα ..." Τα ρέστα τους και την ψυχή τους "... και η αυλή μας έλαμψε..
Κι ύστερα....φτιάξαμε τα κοντέινερ μας...τα καθαρίσαμε , τα στολίσαμε , διώξαμε όλα τα μικρά και συμπαθητικά έντομα που κατοικούσαν εκεί όλο το καλοκαίρι, βοηθήσαμε τους άστεγους της αυλής να βρούν ένα νέο μέρος να μείνουν, απομακρύναμε και τις γάτες πολύ προσεκτικά γιατί όπως και να το κάνουμε, αρρώστιες υπάρχουνε , μικρά παιδιά περιμένουμε αύριο  και ....καθίσαμε όλες μαζί να σκεφτούμε την χρονιά που μας έρχεται...
Οι μισθοί μας , αξιοπρεπέστατοι, είπαμε, οι συνθήκες άριστες ( με σχεδόν καθόλου νερό αλλά κάτι θα γίνει και γιαυτό ...) με μηδαμινά έσοδα από την Πολιτεία, με νέα προγράμματα !!!, με αξιολογήσεις , με απεργίες , με .............................. τέλος . 

Βάλαμε μεγάλη τελεία και θυμηθήκαμε τι σημαίνει για μας σχολείο.....

Σχολείο για μας, είναι να μπορείς να κάνεις τα πάντα από το τίποτα, να αγαπάς τη γνώση, την μάθηση, τα παιδιά, τη ζωή, τη χαρά , το γέλιο, την ομορφιά, την καθημερινότητα, την ευθύνη, την αλήθεια, την ελευθερία. Κι έτσι βρήκαμε πως θα ξεκινήσουμε την αυριανή μας μέρα. Μια μικρή, τόση δα λέξη , μπορεί να έχει τόση δύναμη που να τ΄αλλάξει όλα και την γράψαμε στον τοίχο και την κάναμε " σημαία " μας για τους δύσκολους καιρούς που έρχονται αλλά που εμείς θα τους περάσουμε καλά.

Ζω ....είναι αυτή η λέξη κι έτσι θα ξεκινήσουμε ....όλα τ΄ άλλα θα έρθουν μαζί με τα δυνατά γέλια των παιδιών μας, μαζί με τον αυριανό αγιασμό , μαζί με την αισιοδοξία μας , την αγάπη μας και το μεράκι μας...







΄Ελα .....είναι μια δεύτερη λέξη που θα μας συντροφεύσει όλο το χρόνο...έλα κι εσύ να μοιραστείς όλα όσα νομίζεις ότι θα βοηθούσαν να κάνουμε τα παιδιά μας καλύτερα...και είναι το κάλεσμα στους γονείς γιατί στην όποια προσπάθειά μας τους θέλουμε αρωγούς, γαιτί όπως γράφει και στον τοίχο του σχολείου μας ....χωρίς τα παιδιά δεν υπάρχει ελπίδα.



Καλή σχολική χρονιά σε όλους μας ....!!!!!


Α ναι ....και για το πρόγραμμα,  ο αγιασμός μας θα γίνει την Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012 στις 9.00 το πρωί.