Η Δημοκρατία ...η Ελευθερία ...με τα μάτια των παιδιών !!!

Ακούστε το τραγούδι : "Το σύνθημα" Στίχοι : Γωγώ Αγγελοπούλου

Πως να μιλήσω στα παιδιά ...έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα ...!!!
Παραμονές επετείου του Πολυτεχνείου και η μουσική του Θεοδωράκη ακούγεται από το Cd ...Ενα το χελιδόνι  κι η ΄Ανοιξη ακριβή ...Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ ...Ο κυρ Μέρμηγκας...Ο ανθρωπάκος...κι άλλα πολλά τραγούδια " παίζουν " κι οι πρώτες ερωτήσεις δεν αργούν να γίνουν.
- Την αγοράζουμε κυρία την Άνοιξη;
- Ο ήλιος γυρίζει;
- Τι σημαίνει " νοητέ"; ΄Εχει μυαλό ο ήλιος; Μα είναι αστέρι...

 Οι πιο δύσκολες έννοιες στο νηπιαγωγείο είναι αυτές της Δημοκρατίας , της Δικτατορίας, της Ελευθερίας, του Σεβασμού ...

Κι έτσι άρχισαν τα παραμύθια με πρωταγωνιστή... την Ντενεκεδούπολη...Ολοι ήθελαν να κάνουν τον Λαδένιο... Πίτα...ήταν πολύ κακός, είπαν, σαν εκείνον τον Παπαδόπουλο που ήταν στις φωτογραφίες του πίνακά μας...Κι η Μηλίτσα , κι ο Σοφός κι ο Βουτυρένιος ήταν...σαν τους φοιτητές που πήγαιναν σε κείνο το μεγάλο σχολείο...Το Πανεπιστήμιο...και γίνανε επαναστάτες ...!!!

Κι είδαμε εικόνες πολλές. Τραγουδήσαμε ...ζωγραφίσαμε ...δημιουργήσαμε...νοιώσαμε... φανταστήκαμε και φτιάξαμε το δικό μας παραμύθι με βοήθεια τις " γνώσεις ' και τις " εμπειρίες " των πέντε μας χρόνων...και χωρίς το ...Μια φορά κι έναν καιρό αλλά το τώρα η ιστορία ξεκίνησε....

Η Δημοκρατία  ήταν μια πανέμορφη κοπέλα που της άρεσε πολύ να χαμογελά, να παίζει, να τρέχει , να χορεύει , να αγαπάει τα λουλούδια, τα πουλιά, τα ζώα και τα παιδιά . Είχε μιαν αδελφή την Ελευθερία κι όλες τις σκανταλιές τις κάνανε μαζί...Ανέβαιναν πάνω στα δέντρα, κολυμπούσαν ώρες πολλές το καλοκαίρι στη θάλασσα, πήγαιναν βόλτες , έκαναν τραμπάλα και κούνια, έπαιζαν όλη μέρα και ζωγράφιζαν. Τραγουδούσαν, έτρεχαν κι ήταν πολύ μα πολύ αγαπημένες...Ο Δήμαρχος της πόλης που ζούσαν είχε κι αυτός μια κόρη μονάκριβη. Η κόρη του όμως ήταν πολύ πολύ άσχημη . Σπυριά και μεγάλες ελιές ήταν παντού στο πρόσωπό της, τα μαλλιά της ήταν μακρυά και ανακατεμένα και βρώμικα πολύ. Τα ρούχα της ήταν πάντα τσαλακωμένα, σαν σκισμένα και βρώμικα ...Ζήλευε παρα πολύ την Δημοκρατία και την Ελευθερία που τις αγαπούσαν όλοι στην πολιτεία τους και θέλησε να τις τιμωρήσει. Είπε στον πατέρα της να τις πάρει μακρυά γιατί δημιουργούσαν προβλήματα συνέχεια και κείνος που δεν ήθελε να της χαλάσει κανένα χατήρι τις έβαλε στη φυλακή. Η κόρη του που τ΄όνομά της ήταν Δικτατορία άρχισε τότε να κάνει ότι εκείνη ήθελε, μόνο που το έκανε με λάθος τρόπο. Διέταζε τους πάντες και τα παιδιά άρχισαν να νοίωθουν λυπημένα ...

-Να μην σκαρφαλώνετε στα δέντρα
-Να μην πηγαίνετε όλοι μαζί βόλτα
-Να μην τραγουδάτε...
- Να μην ζωγραφίζετε...
- Να μην διαβάζετε εφημερίδες και περιοδικά
- Να μην χορεύετε...
- Να μην μαζεύετε λουλούδια
- Να μην τρέχετε..
-Να μην ακούτε παραμύθια

Ολα είχαν αλλάξει πια, όλοι περπατούσαν με το κεφάλι χαμηλωμένο. ΄Ενοιωθαν λύπη, μοναξιά, στεναχώρια και ήταν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα...Τα παιδιά έχασαν το γέλιο τους , τη χαρά , την αγάπη για το παιχνίδι αφού οι φίλες τους ήταν μέσα στη φυλακή δεν είχαν διάθεση να κάνουν τίποτα..Ο καιρός περνούσε και κείνα σκέφτονταν τι να κάνουν  για να ελευθερώσουν την Δημοκρατία και την αδελφή της...Ωσπου μια μέρα δεν άντεξαν άλλο πήγαν στο Δήμαρχο και άρχισαν να του φωνάζουν πως η κόρη του  δεν ήταν καλός άνθρωπος και πως του είχε πει ένα σωρό ψέμματα γιατί ήθελα εκέινη να είανι ο αρχηγός και όχι ο πατέρας της...Εκείνος αν και στεναχωρήθηκε τους έδιωξε όμως εκείνοι δεν έφευγαν. Ηρθαν και οι γονείς τους και όλοι μάζι έπιασαν τον Δήμαρχο και την Δικτατορία και τους έκλεισαν αυτούς φυλακή , ελευθερώνοντας τις αγαπημένες τους φίλες...
΄Ολοι τώρα στην πολιτεία του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ήταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι και αποφάσισαν πως έπρεπε αυτοί να διαλέξουν πλέον έναν αρχηγό.Με  μια φωνή φώναξαν πως ο καλύτερος αρχηγός για την πόλη τους θα ήταν ο ...Οδυσσέας Ελύτης που αγαπούσε πολύ τα χρώματα , τη θάλασσα και τα παιδιά...Κι από τότε το ΧΑΜΟΓΕΛΟ δεν έσβησε ποτέ ξανά .....!!!!

( Συγγραφείς τα παιδιά και των δύο τμημάτων του 10ου Νηπιαγωγείου Ηρακλείου )

Κάθε τμήμα έφτιαξε την δική του πολιτεία, με ντενεκάκια, με πολύχρωμα χαρτιά, πολλές τέμπερες και πολύ ...δουλειά. Μάθαμε όμως, καταλάβαμε , νοιώσαμε και φωνάξαμε όλοι μαζί πως θέλουμε πάντα να ζούμε ελεύθεροι ..............